**ดังผ่าน..วิกาลร้าว.. **

คนกุลา

      
.
ในฟ้าค่ำดึกดำเงียบยะเยียบฟ้า
เจ็บปวดปร่าหน่วงหนักร้าวกว่าคราวไหน
เลือดจับเลอะเปรอะเกรอะกรังรังนกไพร
ปีกข้างใดก็ฉีกขาดบาดแผลเต็ม
ทั่วทั้งร่างน่าตระหนกฟกช้ำเขียว
หน้าซีดเซียวตาแดงก่ำช้ำเลือดเข้ม
เสลดข้นคาคอปากขากจนเค็ม
ดุจดังเข็มทิ่มแทงฝังไปทั้งตัว
รังหมุนวนโยนไกวเหมือนใครแกล้ง
พลิกตะแคงคว่ำหายคล้ายเวียนหัว
โอ้กอาเจียนเวียนวิงยิ่งขุ่นมัว
หรือขลาดกลัวหากต้องตายเพียงดายเดียว
ปิดตาหลับกับรังก่อนหวังดับ
ภวังค์ลับลาเพลินเดินทางเปลี่ยว
ฝันถึงท้องนภาเคยฝ่าเทียว
เมฆควั่นเกลียวพาดพร่างริมทางดาว
ค่ำคืนนี้ยังมีใครไหนรู้บ้าง
ชีวิตดังเจ้านกไพรในคืนหนาว
ยามเจ็บหนักต้องรักษาคราหม่นพราว
แม้นรวดร้าวเมื่อเจ็บมารักษาตน
นั่งพินิจกลวิธีวิถีนก
ปวงวิหคร่ายตำนานก่อนผ่านพ้น
ชีวิตนกคล้ายบางทีวิถีคน
ย้ำสอนตนฝ่าคืนร้ายได้อย่างไร
ในฟ้าค่ำดึกดำเงียบยะเยียบฟ้า
เจ็บปวดปร่าหน่วงหนักร้าวกว่าคราวไหน
ก่อนภวังค์ลับล่วงสั่งดวงใจ
รอวันใหม่เพื่อกลับฟื้นตื่นอีกครา
........
คนกุลา
รังนกไฟ
กลางวสันต์
.......................