**คลาย..เหงา**

คนกุลา

 
.
รู้ดอกนะในเวลาที่ว่าเหงา
เพราะว่าเนาว์เป็นอาภรณ์แต่ตอนไหน
เหงากับเรา เรากับเหงา ดั่งเงาใจ
นานเพียงใดอาศัยกันมั่นแอบอิง
 
ในยามเหงาหากมี"เรา"อยู่เคียงใกล้
เรื่องราวร้ายมายำเยงหรือเกรงกริ่ง
ในวันผ่านเนิ่นนานนักไร้หลักพิง
เมื่อความจริงยังดุ่มเดี่ยวเปลี่ยวกายใจ
บนหนทางพร่างฝันท่ามจันทร์สวย
ลมระรวยพราวพร่างกลางฟ้าใส
ท่ามดวงใจไหวว่างหว่างห้วงใน
เพื่อนคู่ใจไม่เห็นฤๅเร้นกาย
ยังคงคอยคนไถ่ถามทุกยามเหงา
ยังคงคอยเรามีเราไม่ห่างหาย
ยังคงคอยร้อยเรียงคำร่ำระบาย
หาทางคลายทุก"ยามเหงา"เราช่วยกัน
ในยามนี้ฤๅขวัญเจ้าเศร้ายามเหงา
อยากจะเอาทุกบทกลอนจากฟ่อนฝัน
แทนน้ำคำและน้ำใจในนานวัน
เพื่อสร้างฝันมาสานเงาจนเหงาคลาย
จึงก่อกอบกองดอกไม้ในโลกหล้า
เจียรนภาแทนกระดาษห่อมาดหมาย
อาบด้วยนวลจันทร์สว่างที่พร่างพราย
ร้อยด้วยสายรุ้งแสนงามใน"ยามเหงา"
หวังให้เธอคลายเหงาใจได้พบสุข
หายห่างทุกข์ที่วิโยคโศกซึมเศร้า
หวังดอกไม้ในอ้อมแขนมอบแทนเรา
ข้ามฟ้าเทาลบเหงาร้างให้จางเลือน
........ 
คนกุลา
รังนกไฟ
ในกลางวสันต์
.