** รักแรมจันทร์ **

แก้วประเสริฐ

        **  รักแรมจันทร์  **
   ปานประหนึ่งซึ้งทรวงถูกล้วงควัก
โดนประตักกระหน่ำย้ำความหวง
สู่กลางแสงเสี้ยวจันทร์ที่พลันลวง
ดุจบาศก์บ่วงห้วงฤทัยใยขาดรอน
   คำบอกรักขาดวิ่นดุจสิ้นชีวาตม์
มาพิฆาตเข่นฆ่าฟ้าครึ้มสลอน
รักที่เคยมอบไว้คล้ายขาดตอน
อกสะท้อนหวิวหวั่นสั่นดวงใจ
   อนิจจาฝนฉ่ำโปรยโรยเป็นฝอย
ไหลหยดย้อยดุจน้ำตาหาสดใส
เศร้าหวั่นอกรันทดจิตปลิดฤทัย
โถหวั่นไหวแรมจันทร์สั่นระคน
   ดาวแลลับดับสิ้นปราศแสงสี
จันทร์นั้นมีเพียงเสี้ยวลดเลี้ยวฝน
ยากยิ่งนักหักสะบั้นหยาดน้ำปน
ฟ้าแปรจนพลันหมองต้องมัวเมา
   เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นพลันแตกแยก
มืดดำแจกหมายปองครองเฉลา
โอ้ผ่านคิดประหนึ่งซึ่งเพียงเงา
กลับแฝงเอาทุกสิ่งยากยิ่งครอง
   หวนคำนึงความหลังครั้งก่อนเก่า
ต่างหมายเฝ้าคำหวานผ่านซึ้งสอง
ซ่านผูกมัดรัดตรึงฝากสรรค์ปอง
อีกทำนองตนตรีสวรรค์บรรเลง
   สายสวาทแสนรักของข้าเอ๋ย
ใยละเลยเหมือนฟ้าคราเขนง
ขวิดดังเยี่ยงอสุนีบาตฟาดเกรง
แล้วละเลงหัวใจคล้ายทำลาย
   ดุจพฤกษาชื่นฉ่ำซ้ำวิตก
ดั่งหัวอกของข้าที่มาหาย
ถูกย่ำเหยียดเย้ยหยันนั้นมากมาย
แปรผันสลายคำเดียวมิเหลียวมอง.
     ***   แก้วประเสริฐ.   ***