ใบไม้แห้งบนพื้นดิน

กวีเดินดิน

ชีวิตคนก็เหมือนเช่นใบไม้
อยู่กระจายทุกที่ตามกิ่งต้น
ต่างนิสัยต่างความคิดเหมือนดั่งคน
ล้วนปะปนหลากสีต่างกันไป
ยามแตกใบขึ้นใหม่เขียวชอุ่ม
กระจายพุ่มสวยงามดูสดใส
มองแล้วสวยแช่มชื่นชุ่มจิตใจ
ก็เหมือนวัยตอนเด็กยังดูดี
โดดลมพัดฝนสาดแสงแดดเผา
ก็เหมือนเราเริ่มผ่านความสุขขี
ตอนยังเด็กชีวิตมีสุขดี
เพราะเคยมีพ่อแม่คอยดูแล
เวลาผ่านเราโตเป็นผู้ใหญ่
ทำอะไรใช่คิดตามกระแส
เพราะสังคมวันนี้เริ่มเปลี่ยนแปร
ไม่เหลียวแลสิ่งเก่าเอาของไทย
ใครฟังเพลงลูกทุ่งกลับล้าหลัง
ต้องฝรั่งเกาหลีตามสมัย
ลืมถึงชาติกำเนิดศิลป์ของไทย
กลับภูมิใจชาติอื่นตามนิยม
คนเก่าเก่าที่อยู่เขาจึงเห็น
ของไทยเป็นสิ่งลืมน่าขื่นขม
เพราะไม่อาจต้านทานความนิยม
หลงชื่นชมกับสิ่งที่เข้ามา
คนเหล่านี้ก็เหมือนใบไม้แห้ง
เริ่มหมดแรงเมื่อลมเป่ามาหา
ต้องหลุดร่วงหล่นไปตามเวลา
เพราะเกิดมาต้องถึงเวลาไป
คนมาใหม่ยังคงมัวรุ่มหลง
ไม่คิดปลงให้คิดให้สงสัย
หากปล่อยนานประเทศไทยเป็นอย่างไร
เพราะนิสัยคนเรามันเปลี่ยนแปลง
จงหันกลับมามองกันเสียใหม่
ว่าเป็นใครเปรียบเหมือนเช่นดังแสง
คอยชี้ทางคอยคิดคอยจัดแจง
ก็คือไม้ใบสีแดงที่พื้นดิน
ถึงพวกเขาจะเป็นใบไม้แห้ง
ก็มองเห็นความเปลี่ยนแปลงไม่สูญสิ้น
เขาเป็นไม้ที่สุมบนพื้นดิน
ให้ชีวินพืชใหม่ได้เกิดมา