นักเดินทาง ตะเกียงและแสงจันทร์

กระบี่ใบไม้

ในค่ำคืนที่แสงจันทร์นั้นกระจ่าง         
นักเดินทางยังไม่ซึ้งซึ่งฝั่งฝัน
ปล่อยอารมณ์อยู่เดียวดายใต้แสงจันทร์           
ตะเกียงน้อยหนึ่งใบนั้นเคยร่วมทาง
แม้จะอบอุ่นได้เพียงเล็กน้อย                
อาจจะด้อยแสงเรืองรองคอยส่องสว่าง
แสงแห่งไฟดวงน้อยนี้ไม่มีจาง                       
 โต้แสงจันทร์ที่พราวพร่างกระจ่างทอ
ผู้ผ่านทางหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมา        
แนะนำว่าจะเก็บไว้ทำไมหนอ-
เมื่อแสงจันทร์ยังพราวพร่างกระจ่างพอ          
ตะเกียงก็ไร้ความหมายเกินฉายไฟ...
ท่ามกลางแสงจันทร์นวลชักชวนฝัน    
นักเดินทางผู้นั้นก็หวั่นไหว
สงสารเจ้าตะเกียงน้อยคู่กลอยใจ                      
เขาทอดทิ้งเจ้าเอาไว้ริมข้างทาง
ค่ำคืนนี้ที่ลมหนาวพลิ้วพราวพัด         
เงียบสงัดไร้จันทร์ล้อแสงทอกระจ่าง
มืดและหนาวร้าวชีวันฝันเลือนราง                  
หลงคำอ้างไร้ความจริงทอดทิ้งเธอ
ทอดทิ้งสิ่งสำคัญไว้กับกาลเวลา          
ทบทวนภาพที่ผ่านมาอยู่เสมอ
จันทร์อยู่ที่ขอบฟ้านั่นเฝ้าฝันละเมอ                 
ใจพร่ำเพ้อรักเพียงไหน...ไม่กลับคืน