ปีศาจวสันต์..วันวน...!

พุด

กลีบดอกไม้กระจัดกระจายริมกระท่อม
พรมหอมฝากนวลค่อยร่วงหล่น
ลีลาวดีผลิดอกพราวบานเต็มต้น
รอหยาดฝนพร่างสายพรายละออง
ดั่งหยาดน้ำตานางฟ้ายามพรากจาก
ตามวิบากกรรมเก่าแห่งเราสอง
ระรินทิพย์สัจจธรรมแด่เราปอง
อย่าหลงครองอาลัยใจคะนึง
แลสายฝนมาเยือนหล้ายิ่งว้าเหว่
ดอกรักเร่กระซิบมาว่าคิดถึง
ดอกบัวบานบานสอนจิตคิดลึกซึ้ง
ปล่อยรัดรึงมายาพันธนาใจ
ค่อยค่อยคลี่ดวงจิตจารจิบธรรม
ให้น้อมนำพรำพรมน้ำค้างใส
งามผ่องพรรณดั่งฉันท์เช่นอัญมณีไพร
สว่างไสวสิ้นโศกแลโลกชัด...

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song336.html
ปีศาจวสันต์ 
เรา จากกันวันนั้นยังจำ
จากกันวันนั้นฝนพรำ
พรางม่านกรรม คล้ำครึ้มคลุมเวร
ลมครางฝนครวญ ไพรสั่นชวน รวนระเนน
ความกดดัน ขั้นเดน เหมือนจะเค้น ฆ่า กัน
เรา จากกันวันนั้นนานมา
แต่เมื่อวสันต์ลีลา ฤาสร่างซาฝนฟ้าฟูมฟาย
ฤดู ฤดี มันไม่มี วันคืนวาย
มันสาปใจ สาปกาย คล้ายมนต์ร้าย พรายผี
ผี วสันต์ มันหลอก มันหลอน
ปีศาจวสันต์วันก่อน ยังสังวรณ์ เวรนี้
ฟัง โถฟัง ฟังฝนตกซี เหมือนนรกตกตี
ย้ำ ขยี้ ใจ ตรม
ไป จากไป ไปแล้วไปเลย
อย่ามาชวนชิดชวนเชย
ปีศาจเอย ร้างเลยอารมณ์
ลมมา ฝนมา จงอย่ามา พาระทม
เพียงโศกทราม เศร้าซม ฉันจะล้ม ตายแล้ว...