โศกแผ่นดิน..!

พุด

ขอหนีการอภิปรายสู่ชายทุ่ง
หลีกเรื่องยุ่งพาดวงใจเลิกรานหมอง
ทั้งเหลืองแดงรบกันน้ำตานอง
นั่นก็พี่นี่ก็น้องเกลือจิ้มเกลือ
ติดปีกใจลอยเหนือโลกโศกมายา
ธุลีหล้าข้าแผ่นดินศรัทธาเชื่อ
เปรียบไทผองเราต้องลงลำเรือ
เดียวกันเพื่อสู่ฝั่งฝันอันแสนไกล
น่าเศร้าใจวิบากแผ่นดินสิ้นสามัคคี
ต่างแย่งดีชิงเด่นไปถึงไหน
หากสิ้นชาติขาดแผ่นดินจะเหลือใด
สิ้นเสรีไทเลือดท่วมทุ่งพสุธา
แลให้เห็นรักให้เป็นใช่แบ่งแยก
ดั่งหญ้าแพรกแหลกรานไปทุกหย่อมหญ้า
วิปโยคโศกหนาวทั่วพารา
อายดินฟ้าที่ไทยมาฆ่ากันเอง...!


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song314.html
บ้านเรา
บ้าน เรา แสน สุขใจ
แม้จะอยู่ ที่ไหน
ไม่สุขใจ เหมือนบ้านเรา
คำ ว่าไท ซึ้งใจ เพราะใช่ ทาสเขา
ด้วยพระบารมีล้นเกล้า
คุ้มเรา ร่มเย็น สุขสันต์
รุ่ง ทิพย์ ฟ้า ขลิบทอง
พริ้วแดดส่อง สดใส
งามจับใจ มิใช่ฝัน
ปวง สตรี สมเป็นศรีชาติ เฉิดฉัน
ดอก ไม้ชาติไทยยึดมั่น
หอมทุกวัน ระบือ ไกล
บุญ นำพา กลับมาถึงถิ่น
ทรุดกายลงจูบดิน ไม่ถวิลอายใคร
หัว ใจฉัน ใครรับฝาก เอาไว้
จาก กัน แสน ไกล ยังเก็บไว้ หรือเปล่า
เมฆ จ๋า ฉัน ว้า เหว่ ใจ
ขอวานหน่อยได้ไหม
ลอยล่องไป ยังบ้านเขา
จง หยุดพัก แล้วครวญรับฝาก กับสาว
ว่าฉันคืนมาบ้านเก่า
ขอยึดเอา ไว้เป็น เรือน ตาย