เมื่อพี่น้องคุยกัน

แก้วประภัสสร

แอบเขียนกลอนตอนประชุมนั่งมุมห้อง
ใครจะมองไม่สนใจไม่ถือสา
ประธานมองเราก็หลบไม่สบตา
เพราะทุกคราประชุมสุดกลุ้มใจ(นครา ประไพพงศ์)
เหตุอันใดไยกลุ้มทุกข์รุมหนัก
ประชุมเรื่องของความรักหรือไฉน
จึงนั่งกุมขมับจับขั้วใจ
โปรดจัดแจ้งแถลงไขให้รู้ความ(แก้วประภัสสร)
ประชุมเรื่องคืบหน้างานหน้าที่
งานมากมีไปถึงไหนได้ถูกถาม
ทั้งภาระมากมายรุกอยู่ทุกยาม
ถูกติดตามงานถึงไหน...เอาไม่ทัน(นครา ประไพพงศ์)
ค่อยปล่อยวางก้าวย่างที่ละเรื่อง
ค่อยจับใหม่ให้ต่อเนื่องอย่าหุนหัน
งานทุกอย่างหากเร่งไปไม่ดีกัน
พิจารณาว่างานนั้นไยถึงช้า(แก้วประภัสสร)
ระดับผู้บริหารท่านเขียนไว้
เสนอไปเป็นโครงการงานหนักหนา
กำหนดวันกำหนดงานผ่านเวลา
แล้วส่งมามากมาย...ให้เราทำ(นครา ประไพพงศ์)
แล้วเพื่อนมีมากมายหายไปไหน
หรือว่าหน้าที่ใครจึงขอย้ำ
หากไม่ทันเอ่ยเอื้อนไปให้เพื่อนทำ
ช่วยกันก่อนค่อยค่อยทำตามสั่งนาย(แก้วประภัสสร)
ก็ทีมงานมีอยู่ห้าต่างหน้าที่
งานที่มีมันใหญ่ใช่เรื่องง่าย
แหล่งเรียนรู้ในพื้นที่ที่มากมาย
จักต้องกลายเป็นตำราวิชาการ(นครา ประไพพงศ์)
เกิดสงสัยงานอะไรดูใหญ่นัก
ต้องรู้จักเปิดตำรามาประสาน
ฝ่ายควบคุมสถานการณ์หรือไงกัน
หรือโครงการใหญ่นั้นเพื่อบ้านเมือง(แก้วประภัสสร)
เป็นโครงการพัฒนาทั่วประเทศ
มีขอบเขตคือท้องถิ่นสิ้นทุกเรื่อง
โดยมีงบยี่สิบห้าล้านงานไม่เปลือง
เพราะงานเขื่องสร้างเครือข่ายทั่วไทยครับ(นครา ประไพพงศ์)
[