ยามมีรัก ทำไม ต้องไกลห่าง ขอบฟ้ากว้าง กั้นกลาง หว่างเราสอง เสียงหัวใจ ร้องร่ำ พร่ำทำนอง ว่าอยากครอง เคียงชิด สนิทเนาว์ เหมือนฟ้าแกล้ง กั้นขวาง เส้นทางรัก สุดห้ามหัก ใจจิต คิดถึงเขา ได้แต่ฝาก ดาวจาง ลมบางเบา ผ่านลำเนา พงป่า อย่าลืมกัน แม้ยามไกล ใจสั่น หวั่นวิตก เฝ้าตระหนก อกใจ ยังใฝ่ฝัน รุ่มร้อนลึก เผาไหม้ ใฝ่รำพัน รอคืนวัน ใจสอง ครองคู่เคียง มองเห็นเดือน จากลา ริมฟ้าผ่อง วิหคร้อง ลาคืนค่ำ ระส่ำเสียง น้ำค้างพราว บุปผาพราย หล่นรายเรียง แว่วสำเนียง จากหัวใจ.....อยากใกล้คุณ ทิพย์โนราห์ พันดาว
4 มีนาคม 2552 08:07 น. - comment id 958617
ดีคับ....คุณ"ทิพย์โนราห์ พันดาว" บทนี้...ก็เพราะ...เขียนดีคับ....
4 มีนาคม 2552 08:58 น. - comment id 958653
สวัสดีค่ะ ความห่างไกลทำให้เราได้เรียนรู้และรู้จัก กับคำว่า คิดถึง อุปสรรค ที่เกิดขึ้นระหว่างความรัก ทำให้เราเรียนรู้และรู้จักกับคำว่า ความผูกพัน ความเงียบเหงา ทำให้เรารู้ว่าอีกคนสำคัญและ มีค่ามากแค่ไหนค่ะ ...............
4 มีนาคม 2552 21:51 น. - comment id 958869
มองเห็นเดือน จากลา ริมฟ้าผ่อง วิหคร้อง ลาคืนค่ำ ระส่ำเสียง น้ำค้างพราว บุปผาพราย หล่นรายเรียง แว่วสำเนียง จากหัวใจ.....อยากใกล้คุณ สว่างแล้วนะแก้วตาแม่ยาจืด ยามค่ำมืดคงทุกข์ทนจนหัวหมุน ไปทำงานได้แล้วนะแม่คุณ รอไออุ่นจากใครสงสัยจัง
5 มีนาคม 2552 05:22 น. - comment id 958964
แม้ขอบฟ้าขวางกันอย่าหวั่นไหว ห่างเพียงกายหากใจยังห่วงหา หวงและห่วงดวงใจทุกเพลา ขอบฟ้าใช่อุปสรรคกั้นรักเรา มีใจรักสลักใจในทุกที่ ดวงฤดีมอบกันอย่าหวั่นเหงา นับวันเพิ่มเติมรักมิบางเบา มีเพียงเราเท่านั้นในอุรา แวะมาเยี่ยมค่ะ