Don't forget
aena
ฉันยืนมองแม่น้ำที่หลายผ่านจากระเบียงบ้านหลังที่คุ้นเคย
ภาพเก่าๆ ไหลเวียนเข้าสู่ความรู้สึกเหมือนสายน้ำที่ไหลเอื่อย
แม้ไหลวนกลับ แต่มันก็ไม่สามารถทาบทับซ้ำรอยที่เดิมได้
หลงเหลือเพียงความทรงจำให้หวนถึง
เรื่องราวที่ตกตะกอนถูกกวนให้คลุ้งขึ้นในความรู้สึก
ไม่ต่างจากน้ำที่ขุ่นจากก้อนหินที่ตกกระทบน้ำ
หากแม้คนเรามีอายุความจำแค่เศษเสี้ยววินาที
คำว่าคิดถึงคงไม่มีความหมายและคงเป็นศัพท์ที่ฟังยากพอดู
ณ วันนี้ในขณะที่เรายังคงสามารถจดจำเรื่องราวได้อยู่นั้น
ใครหลายคนคงอยากลบเรื่องราวบางอย่างออกไปหรือไม่คิดแม้จะจดจำ
แต่กลับใครอีกหลายคนที่ฉันเคยพบเจอแม้เพียงเสี้ยวเวลาและเหตุการ์ที่ดูเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ยังพยายามที่จะกักเก็บและจดจำตราบจนกว่าความทรงจำจะหมดอายุ
เช่นฉันที่เก็บกักทุกเรื่องราวและความรู้สึก
.
.
ถ้าคนเรามีอายุความทรงจำแค่ 24 ชั่วโมง
โลกของฉันมันคงว่างเปล่าน่าดู