คือวันที่ลูกรอ

แก้วประภัสสร

น้ำอุ่นอุ่นไหลพร่าจากตาฉัน
แสนตื้นตันดีใจหาใดเหมือน
ด้วยเมื่อเช้าโทรหาแม่มิลืมเลือน
ไม่แชเชือนทุกทุกวันนั้นโทรไป
พี่บอกว่าตามหาแม่ไม่พบเห็น
ใจเนื้อเย็นแทบขาดสุดข่มไหว
ก่อนตอนเช้าแม่นั่งทานข้าวไป
แต่ตอนสายละสายตาหาแม่กัน
พี่ตะโกนไร้เสียงจนแผ่วเบา
เรียกพี่พี่ของเจ้าด้วยหุนหัน
ยกโทรศัพท์ถึงหนูให้รู้พลัน
แม่เรานั้นหายไปทำไงดี
เราเอื้อนเอ่ยบอกพี่พี่มีสติ
ขอหน่อยสิโทรหาก่อนนะพี่
ยกโทรศัพท์ไร้สายโทรทันที
แม่รับสายสุดยินดีแสนปรีดา
สวัสดีลูกแก้วประภัสสร
แม่เนื้ออ่อนเนื้อเย็นเป็นไรหนา
ถึงโทรหาแม่นั้นผิดเวลา
ไม่ทำงานหรือลูกยาไหนบอกที
แม่คนดีอยู่ที่ไหนบอกลูกด้วย
พี่พี่รอคนสวยที่บ้านนี้
คิดว่าแม่หายไปทำไงดี
ใครมารับแม่หนูนี้ออกชานกัน
แม่หัวเราะสดใสแล้วขยาย
แม่เยื้องกายหลังบ้านทักเพื่อนนั้น
แม่ลุกขึ้นเดินได้ในฉับพลัน
ไปพร้อมเหล็กสี่ขานั้นลูกส่งมา
ฟังไม่ถนัดขอชัดชัดอีกสักครั้ง
หนูอยากฟังอีกครั้งคุณแม่ขา
บอกให้ลูกดีใจเล่นหรือเปล่านา
แม่เดินได้เพราะสี่ขานั้นพาไป
ถูกแล้วลูกของแม่
คงแย่แน่หากนอนเตียงไม่เคลื่อนไหว
แม่ของหนูลุกสู้ขึ้นทันใด
ด้วยหัวใจจากลูกลูกนั้นส่งมา
ขอบใจลูกทุกคนที่รักแม่
ยามเจ้าแก่ขอคุณพระนั้นรักษา
ด้วยกตัญญูรู้คุณลูกทำมา
ขอลูกข้าจงมีสุขทุกคนเอย