'เรารำลึก'

ฟา

     ยี่สิบสองสิงหา' ห้าปีก่อน
จุดเริ่มรักคนรักกลอนอันสดใส
เกิดท่ามกลางทุ่งยาโรคาใจ
ราวกับฟ้านำมาให้คลายโศกซม
     จากแหงนเงยชมดาวก็พริบดับ
กลับเพิ่มดวงวิบวับให้สุขสม
เคยหมดแรงยามหลับจิตดิ่งจม
พอพบคุณทุกข์ขุกขมกลายกับคลาย
     เพียงเริ่มต้นทายทักมิรักหรอก
แต่น้ำใจหลายระลอกเกินคาดหมาย
ยิ่งใกล้ชิดไมตรีมีมากมาย
ช่วยสลายละลายทุกข์ที่รุมเรา
     จากคนจมมุมเงียบแห่งชีวิต
กลับตื่นตาในลิขิตที่คลายเหงา
จากที่ฟ้าเคยพร่าพาซึมเซา
พอมีเงาคุณเข้ามาก็คร่าไป
     คุณคือแสงสุดท้ายของตะวัน
ที่ส่องหันอาบน้ำตาคนร่ำไห้
ด้วยแรงแห่งศรัทธาประสาใจ
รวมเราไว้ด้วยกันได้แม้ไกลตา
     ในเวลาระหว่างกันคงมั่นอยู่
คุณเริ่มสอนให้เรียนรู้ในคุณค่า
ของใจรักของความหวังความศรัทธา
รวมถึงวาสนาฟ้าที่เกิดมี
     เรายังคงเป็นเราในคืนก่อน
ไม่อาจหักรักลดทอนในสิ่งที่
เมื่อรู้สึกข้างในยังคงมี
จะอดีตหรือวันนี้ยังมีเรา
...เพียงคิดถึงวันเริ่มต้นความเป็นเรา เหงาๆ ก็ปล่อยตัวหนังสือออกมาจากใจ
ไม่หมายจะทำให้อะไรเป็นไปต่างจากที่เป็นอยู่...
...ยังรำลึกเรื่องเราสม่ำเสมอก็เท่านั้น...