..ตอนนี้เธออยู่ไหน..

หนุ่มน้อย.

ได้ยินเสียงเรียกแฟนเสียแน่นหนัก
นี่คุณรักกับใครคนไหนแน่
ปราการรักที่พักใจในดวงแด
ก็ที่แท้เรียกฉันอยู่นั่นเอง
เราต่อกลอนรักมาปีกว่ากว่า
ชาวพาราที่อยู่รู้กันทั่ว
กลอนหวานหวานเราต่อกันรักพันพัว
ที่รักจ๋าตัวก็เคยเรียกพี่ยา
อยากฟังคำซ้ำซ้ำก็จำได้
แอบอุ่นไอส่งสายเสียงสำเนียงหา
เคยอ่านกลอนผ่ายสายฟังหลายครั้งครา
ต่างสลับอ่านกันมาหลายครั้งมี
บรรยากาศที่บ้านคุณนึกชวนฝัน
อาบแสงจันทร์เราคุยกันทุกคืนนี่
จำกลิ่นร่ำที่บอกดอกราตรี
อาหารดีเจียวไข่ใส่สมุนไพร
จำได้ไหมยามเป็นไข้ใครห่วงหา
พิมกานดาไม่สบายฉันร้องไห้
เสียงตามสายหายใจแผ่วแว่วแสนไกล
เธอเป็นไข้นอนซมตรมหลายวัน
เฝ้าห่วงหาทุกเวลาไม่ได้หลับ
ลุกขยับเป็นเห็นหน้าเหมือนว่าฝัน
ทุกคืนส่งข้อความร่ำรำพัน
ว่าตัวฉันห่วงใยมากอยากดูแล
ไม่สบายสองครั้งคราหนักหนานัก
ด้วยความรักมากกว่าใครใครแน่
เฝ้าใฝ่ถามทางไกลเหมือนได้แล
เพราะรักแท้สุดหัวใจมอบให้คุณ
วาเลนไทน์ประกาศไว้อย่างชัดแจ้ง
กุหลาบแดงมอบให้กลิ่นไออุ่น
กลับไปดูกลอนกานท์หวานละมุน
แต่งให้คุณให้อ่านวันสำคัญ
เกือบทั้งปีเธอครวญคร่ำร่ำถวิล
เป็นอาจิณเธอผิดหวังมาครั้งหนึ่ง
รอยแผลรักปักร้าวเศร้าคะนึง
ฟังแล้วซึ้งยังไม่เคยรักใครอีกเลย
จึงสมัครใจเยียวยารักษาให้
มอบหัวใจให้เก็บไว้ไม่ได้เผย
ผ่านกลอนกานท์แสนสุขทุกครั้งเคย
ความรักเอยเสน่หาที่ตราตรึง
ด้วยหายไปหลายวันงานฉันมาก
ทั้งที่อยากตอบกลอนอ้อนคิดถึง
ด้วยหน้าที่เป็นอาจารย์ถูกงานตรึง
จึงรำพึงมาให้ฟังยังภักดี
ค่ำคืนนี้ฉันกลับมาหาแล้ว
รับขวัญแก้วตาใจในฝันนี้
คนที่บอกไม่มีใครในฤดี
เกือบสองปีฉันยังจำทุกค่ำคืน
ให้นอนหลับฝันดีสุดที่รัก
หอมทายทักในกลอนนอนให้ชื่น
ลมหายใจจากคนไกลในค่ำคืน
ยามเช้าตื่นลืมตาหวานรีบอ่านกลอน..