** จำเลย**

นักสืบ ไร้อันดับ

๑.เจ้าเด็กน้อยหน้ากลมเหมือนอมยิ้ม
เล่านิ่มนิ่มเสียงดังพอฟังว่า
แม่ไม่รู้อยู่ที่ใดใครชักพา
พ่อก็มาสิ้นใจไปหลายปี
ยายเก็บไปเลี้ยงไว้ได้ฟูมฟัก
เวทนายิ่งนักตระหนักที่
เป็นกำพร้าที่ใครไม่อารี
ยายคนดีรับเลี้ยงไม่เกี่ยงงอน
เมื่อไม่นานยายชรามาลาจาก                
บ้านที่ฝากจำนองไว้เกินไถ่ถอน
เขามายึดคืนไปให้อาวรณ์                     
ไร้ที่นอนจรจากมาตรากตรำ
จะขอมาอยู่อาศัยในวัดนี้                           
หวังเป็นที่หลับนอนในตอนค่ำ
ขอหลวงตารับไว้อย่าใจดำ                    
จะช่วยทำทุกอย่างอย่างตั้งใจ
๒.หลวงตาละสายตามาหยุดนิ่ง                 
ฟังทุกสิ่งคิดตามความเคลื่อนไหว
ประสบการณ์ที่เห็นเคยเป็นไป               
อาจไม่ใช่เรื่องจริงสิ่งเล่ามา
จึงหยิบเงินเป็นทานเจือจานให้                
แต่ไม่ได้รับฝากดังปรารถนา
เดินเข้าห้องสวดมนต์จนนิทรา                 
วันเวลาผ่านไปได้สองวัน
๓.เสียงตะโกนโวยวายที่ท้ายวัด                    
เด็กจรจัดจมน้ำตายชายน้ำนั่น
แม่ค้าข้าวบอกเล่าเรื่องเศร้าพลัน               
ฉันเห็นมันมานอนตอนเมื่อคืน
มาขอเงินที่ออกปากเคยฝากฉัน                 
เพราะว่ามันถูกไถใช่ใครอื่น
จากเด็กวัดที่โตกว่าเมื่อวานซืน                   
มันมายืนซื้อขนมลูกอมไป
แจกเด็กวัดที่ผ่านย่านแถวนี้                        
แล้วไปที่ริมท่าน่าสงสัย
ต่อจากนั้นก็ไม่เห็นเป็นอย่างไร                    
เช้าตกใจเมื่อพบศพของมัน
๔.หลวงตาฟังเรื่องทั้งหมดสลดยิ่ง                  
หมาแมววิ่งจรจัดมีวัดกั้น
เด็กจรจัดเพียงหนึ่งหวังพึ่งกัน                      
กลับผลักดันมันไปไม่นำพา                                   
                     
เจ้าเด็กน้อยหน้ากลมเหมือนอมยิ้ม           
ตาเจ้าพริ้มยิ้มรับกับใครหว่า
เจ้าคงยิ้มเยาะเย้ยเหวย " ชะตา"           
หรือเจ้ายิ้มเยาะข้าว่า "จำเลย"
          --------------------
            (ไร้อันดับ)