** สุดเสน่หา **

แก้วประเสริฐ

      ***  สุดเสน่หา  ***
   เยียรยงหงส์เหิรเพลินลอยละล่อง
งามนภาผ่องแดงเรื่อเจือสิ่งใส
สุริยันสรรค์จรัสประภาสวิไล
ส่องประภายระยับจับนัยน์ตา
   มวลท้องฟ้าเวิ้งว้างระหว่างสี
ดุจอัญมณีรวมแสงแฝงหรรษา
ทบสายน้ำคลื่นซ่อนย้อนยลมา
มวลมัจฉาแหวกว่ายคล้ายนารี
   คลอเคลียเคล้าไปมาฝ่าน้ำไหล
มุ่งลอยไกลขอบฟ้าพาเฉิดฉวี
ผ่องระยับสุรีย์ลอยคล้อยระวี
เปรมฤดียามยลผ่านกมลฤทัย
   จวบสุริยันคล้อยลอยลับฟากฟ้า
มวลนภาหม่นหมองละอองไฉน
เปรียบใจข้าลาเสน่หามาจากไกล
สายน้ำไหลแปรเปลี่ยนเวียนใจคน
   สิ้นสุดแล้วรักเอ๋ยเคยหวั่นไหว
เสียงน้ำไหลผ่านหินจินต์สับสน
ล่วงสิ้นเก่าเข้าใหม่คล้ายเวียนวน
ดุจน้ำฝนจากไปคล้ายแสงตะวัน
   เพริศพริ้งดาวประจำเมืองเรืองรอง
สู่แสงส่องคอยเดือนเหมือนข้าฝัน
หงส์พลอยลับมัจฉาหายสลายกัน
เคยเสกสันต์เหลือไว้เพียงใจลอย
   ต่อนี้ไปใครเล่าเฝ้าโลมเสมอ
ดุจละเมอสิ้นหวังครั้งใช้สอย
เหมือนใจรักโรยลายังมาคอย
ด้วยบุญน้อยจะมาแค่คว้าลม
   ท้องฟ้าหมองใจหม่นระคนสิ้น
ปริเทวะจินต์จับนับขื่นขม
ดุจสายน้ำลมนภาฝ่าระทม
โอ้ระบมสู่หวังฝังเรืองรอง.
   ***   แก้วประเสริฐ.   ***