รวมบทกลอนวิทยากรห้วยกุ่ม

กระต่ายใต้เงาจันทร์

อยู่ห้วยกุ่มร้อนเร่าให้เฝ้าคิด
จะฝากจิตฝากใจใครได้หนอ
เฝ้าแต่คิดเฝ้าแต่หวังเฝ้าแต่รอ
มีใครหนอให้ความหวังดั่งตั้งใจ
นั่งเคียงคู่ดูดาวพราวกระจ่าง
อยู่เคียงข้างที่นี่ไม่ไปไหน
อยู่ด้วยรักอยู่ด้วยหวังดั่งตั้งใจ
วาเลนไทน์จะส่งใจไปให้เธอ
ศิริพัฒน์       เกตุแก้ว     เจ้าหน้าที่ส่งเสริมและเผยแพร่
สถานีพัฒนาและสัตว์   ในห้วยกุ่ม
ขอชีวิตงดงามตามที่ฝัน
ขอทุกวันเป็นวันอันสดใส
ขอทุกก้าวคือก้าวที่มั่นใจ
ขอวันใหม่ก้าวไกลไปกว่าเดิม
ขอเวลาที่เหลืออยู่ตรงนี้
ขอเพียงเสี้ยวนาทีที่ฮึกเหิม
รักษาอนุรักษ์ป่าไม้มากกว่าเดิม
ช่วยส่งเสริมผูกพันธ์วันมีเรา
แด่..ป่าไม้และขุนเขา
มหา  ณ.ห้วยกุ่ม
ผช.     งานส่งเสริม
เป็นคนปลูกต้นไม้ในดวงจิต
สร้างชีวิตการอนุรักษ์ให้สดใส
ช่วยกันสร้างช่วยกันทำอย่างร่วมใจ
ให้ป่าไม้สัตว์ป่าอยู่คู่แผ่นดิน
                           พี่ใบคาน
ห่างไกลสักเพียงไหนก็ยังห่วงใยเสมอ      ไม่จำเป็นต้องพบเจอขอเพียงเธอไม่ลืมกัน
                                                                        พี่โต้ง      ป่าไม้
อย่าเพิ่งท้อแท้แม้หนทางยังว่างเปล่า
อย่าเพิ่งเศร้าแม้ว่าเรายังทุกข์เข็ญ
อย่าเพิ่งโกรธแม้ว่าเรายังลำเค็ญ
อย่าทุกข์เข็ญและท้อต่อชตา
จงตั้งใจฝันให้ไกลไปให้ถึง
แล้ววันหนึ่งความสำเร็จจะมาหา
เพราะความเพียรไม่เกี่ยวกับโชคชะตา
อุปสรรคเป็นบทเรียนมีค่า  ฝ่าฟันไป
                                                                  พี่อาร์ม   ป่าไม้
ตั้งใจมาร่ำดีกรีที่ห้วยกุ่ม
แต่ต้องกลุ้มหัวใจกระไรนี่
ด้วยสุราสองขวดที่พกมาไม่พอดี
รินสองทีก็หมดขวดแสนปวดใจ
หวังไว้ว่าคืนที่สองต้องไม่ช้ำ
มีสุราให้ร่ำคลายหมองไหม้
แสงจันทร์ส่องคืนค่ายประกายไฟ
ร่ำเมรัยรอบกองฟืนคืนเมาเมา
                                                           ขอโทษครับ..ผมเมา..
สิบสองธันวาปีห้าหนึ่ง
เรามาถึงห้วยกุ่มชอุ่มเขียว
ขับรถจากหนองเขียดมาเดี๋ยวเดียว
ทางคดเคี้ยวเลี้ยวไปในพนา
ลงจากรถหิ้วกระเป๋าเข้าอาคาร
ฟังสัญญาณนกหวีดรีบวิ่งหา
เข้ารวมฐานเร่งรีบในอุรา
ขืนชักช้าวิทยากรด่าน่าอับอาย
แม้หน้าตาวิทยากรโหดร้ายแต่เสียงช่างน่าฟัง
เสียงพี่โก้เพราะจังลีลาช่างเหลือหลาย
พี่มหา พี่ใบคาน พี่อาร์ม  พี่โต้ง  โชว์ลวดลาย
มีความสุขที่มาค่ายในครั้งนี้
                                               ครูอาร์ต     โรงเรียนมัธยมหนองอีเขียด
คืนสิบสองธันวาปีห้าหนึ่ง
เป็นคืนดวงจันทร์โคจรใกล้
เรามองเห็นดวงจันทร์ขนาดใหญ่
แต่ก็ไกลสุดจะคว้ามาส่วนตัว
แสงจันทร์นวลสาดส่องลอดช่องไม้
ทำให้เรามองเห็นเป็นเงา หลั๊วๆๆ
ยิ่งมองดูยิ่งทำให้เรานึกกลัว
ไม่มีหัวไม่มีตัวไม่มีอะไร
                                            ครูอาร์ต    
จะให้เหลือแต่ตอหรือค่อยปลูกป่า
จะให้เหลือแค่ภาพถ่ายหรือ  ถึงค่อยอนุรักษ์
หรือจะให้เหลือแค่ความทรงจำ ว่ายังเคยมีผืนป่า
เยาวชนน้อยร้อยรวมใจร่วมอนุรักษ์ป่า
                                                                  ครูไบเบิ้ล
คืนเหน็บหนาวดวงจันทร์กระจ่างฟ้า
พักกายาใต้ร่มเงาป่าห้วยกุ่ม
มีร่มไม้ผืนน้ำแผ่ปกคลุม
คลายร้อนรุ่มชุมชื้นป่าพนาไพร
เริ่มรุ่งสางเตรียมหุงหาข้าวปลาอาหาร
เสร็จแล้วนั่งรวมกันเป็นวงใหญ่
มีความสุขกินกลางแสงของฝืนไฟ
พรุ่งนี้เช้าใส่กล่องไปเข้าป่ากัน
บางคนคิดอยู่บ้านสบายดีความสุข
ต้องปลอบปลุกอุดมการณ์ที่ยึดมั่น
ต้องร่วมกันร้อยใจรักป่านานาพันธุ์
ทำตามฝันเป็นต้นกล้า   รักษาป่าด้วยหัวใจ
                                                                             Bible
เพราะไม่มีอะไรให้จะเขียน
มันเลยเพี้ยนคิดผิดลงไปบ้าง
ความรู้สึกหล่นหายที่ปลายทาง
สมองมันจึงว่างไร้คลังคำ
ครั้นจะเขียนถึงซึ่งคนรัก
ไอ้เพื่อนที่รู้จักคงนึกขำ
คงหัวเราะเอาไฟลนปนเครื่องยำ
แสนชีช้ำปวดแปลบแสบที่ใจ
                                                                        ร้อยฝัน
ในคืนค่ำเหยียบเย็นที่หนาวเหน็บ
ใจที่เจ็บแปรเปลี่ยนไปคลายหมองเศร้า
มีสายลมผืนป่าไม้โอบกอดเรา
เสียงหรีดหริ่งร้องคลอเคล้าราวต้องมนต์
หลับตาลงกางแขนขึ้นช้าช้า
ที่คงเป็นมนตราให้คลายหายสับสน
พอลืมตาเห็นแสงจันทร์ที่เบื้องบน
แสงสีนวลเหลืองปนอ้อนซ่อนยิ้มมา
                                                                     กระต่ายใต้เงาจันทร์