หายใจก็เสียตังค์
จักรพรรดิหยก
จำได้ใหม เมื่อก่อน ตอนวัยเยาว์
จะกินข้าว กินน้ำ ชามใหญ่ใหญ่
มีร้อยเดียว เดินตลาด สบายใจ
กินอะไร ได้หลายอย่าง ช่างสำราญ
บัดฉะนี้ หนึ่งร้อย มิคอยท่า
อึดใจเดียว ก็ลา ไปล่ะท่าน
ข้าวหนึ่งกล่อง ไก่ชิ้น หนมสองอัน
ห้าสิบบาท เท่านั้น คนกันเอง
สมัยนี้ หลับตา ก็เสียตังค์
จะนอนนั่ง ดังไม่ดัง เก่งไม่เก่ง
พัดลมจ่อ แอร์ฉ่ำ นำบรรเลง
ปลายเดือนเจ๊ง รายจ่าย เรียงรายทวง
หายใจรด ตดสองที หนี้บ๊านบาน
กระเป๋าตังค์ สะอาดสะอ้าน ไม่อยากล้วง
เหลือสองร้อย เผื่อใจ ไว้วัดดวง
แพงทะลวง ทะลุไส้ เอาไรกิน