ฉันขอร้อง ปล่อยฉัน ปล่อยสักพัก ฉันอยาก อยู่คนเดียว ใช้ความคิด ขอมุม มืดเล็กเล็ก ให้ใจปิด ใคร่ครวญ ถูกและผิด ไม่ได้นาน อย่ากดดัน ตัวฉัน อาจไม่ทน อิสระ ในตัวตน ต้องตามฝัน ฟ้ากว้าง ทางแสนใกล ใต้ตะวัน ปล่อยฉัน ออกไปชม บ้างก็ดี ให้ฉัน สัมผัส กับสายฝน ซุกซน ดื่มด่ำ ให้เต็มที่ จะได้รู้ รสชาติ หวานเลวดี ไม่ใช่ เอาแต่ยี้ ไม่รู้ความ สักพัก แล้วฉัน จะกลับมา จากขอบฟ้า สายรุ้ง หรือถิ่นน้ำ มาเติม ความรัก ให้งดงาม ให้ใจ ชื่นฉ่ำ กันสองคน