ฉันมีดาบ มีผ้า ผืนสีแดง ไว้กวัดแกว่ง จินตนาการ บนทางฝัน นึกจะเศร้า ฉันก็ร้อง อายใครกัน เขาว่าฉัน เป็นคนบ้า มันแล้วใง อยากหัวเราะ ฉันก็ทำ แถมเสียงดัง หิวก็ขอ เมินก็ช่าง เจ็บท้องไส้ เตร่ไปเรื่อย ร้องรำ พร่ำปากไป แล้วรังเกียจ ฉันทำไม ฉันก็คน ก็ฉันบ้า ฉันนี้ใง เป็นคนบ้า ใครถือสา เอาเลย ฉันไม่สน ขว้างขวดน้ำ เกือกกับ สัปดน จะได้รู้ ใครกี่คน บ้ากว่ากัน แม้ฉันหิว ฉันเห็นหมา ยังสงสาร ฉันเลยแบ่ง เจือจาน เศษข้าวขัน คนหนึ่งบ้า ตัวหนึ่งหมา อดพอกัน บ้าก็ฉัน บ้าทุกวัน บ้าแต่ดี