น้ำตาฟ้า
Salukphin
เสียงแมกไม้ไล่ใบซู่ลู่ลมฝน
สายลมบนโบยกระหน่ำช้ำโหยหวน
เสียงฟ้าร้องก้องคำรามข้ามครืนครวญ
ดุจกำสรวลสลดเศร้าเหงาหรือไร
ไร้หรีดหริ่งเรไรขับขยับเสียง
ยินก็เพียงสายน้ำซู่กรูหลั่งไหล
ฟ้าสะอื้นยากกลืนกล้ำเพราะช้ำใจ
จึงโหยไห้เห่กล่อมหลอมลงดิน
ทุกท้องที่เจิ่งนองฟ้าร้องไห้
เซ็นซ่านไหลไร้จุดจบพบทั่วถิ่น
ผ่านข้ามวันผันสู่คืนตื่นยลยิน
ยังมิสิ้นน้ำตาฟ้าอาดูร
ฤๅฟ้าเจ็บเหน็บระทมร้อยขมขื่น
ฟ้าจึงคืนน้ำตากลับดับสิ้นสูญ
ฟ้าละลายพ่ายตรมถมทวีคูณ
ลบเพิ่มพูนเจ็บจำจากพรากร้างรา
แล้วจะตื่นคืนแรงกลับแกร่งใหม่
เติมสดใสสีงามครามเจิดจ้า
ไร้เมฆหมอกม่านบังใจไร้น้ำตา
เป็นผืนฟ้าดารดาษวาดสกาว.