อรุณหล้าข้าจะจร
กฤตศิลป์ ชินบุตร
๏ พร่างอุษามณีพราวราวสวรรค์
มหัศจรรย์รุ่งแสงอรุณฉาย
เพริศแพร้วพิภพพรรณราย
คลี่ขจายความมืดมนอนธการ
๏ ผ่านวิกฤติชีวิตมาไกลแสน
ความแล้งแค้นขื่นขมมหาศาล
ผ่านรวดร้าวศัลย์จินต์เกินต้านทาน
กว่าจะผ่านกาลราตรีนี้ยาวไกล
๏ มีดาวดวงห้วงหาวพราวเวหน
ชื่นกมลยลยินพิสมัย
เหมือนมณีประดับฟ้าผ่องอำไพ
ชโลมใจผู้ผ่านกาลเวลา
๏ คล้ายสถิตนิจสรวงห้วงสวรรค์
ลับตาพลันร่วงหล่นพ้นเวหา
ดั่งชีวิตวเนจรรอนแรมมา
เหมือนก้าวหน้ากลับว่ายังย่ำเดิน
๏ อโณทัยเวียนมาไม่รู้สิ้น
แว่วแผ่นดินยังก้องสรรเสริญ
สุริเยนทร์นำยานมาเทียบเชิญ
คงไม่เกินหากเราจะก้าวตาม ๚ะ๛
กฤตศิลป์ ชินบุตร