ยิ้มสยาม

ลิลิต

  อันสยาม นามประเทือง เป็นเมืองยิ้ม
ใครพานพบ ก็เปรมปริ่ม ยิ้มสยาม
คนทั้งโลก เลื่องลือ ระบือนาม
ว่าสยาม คนยิ้มแย้ม แจ่มใสเอย 
  เรื่องฉ้อฉล ปล้นจี้ ไม่มีหรอก
ใครมันบอก อย่าไปเชื่อ เบื่อจริงเหวย
เรื่องตีตบ รบรา หาไม่เลย
เรื่องข่มขืน ก็บ่เคย ปรากฏมา 
  จะเล่าเรื่อง เมืองนิมิตร วิตถาร
คนเมืองนั้น ไม่กินผัก เป็นภักษา
ชอบกินอิฐ ปูนเปล่า แทนข้าวปลา
กินสะพาน เสาไฟฟ้า สถานี
  กินวัดวา อารามสงฆ์ ทั้งโลงศพ
กินทำนบ กินถนน เสียป่นปี้
กินทุกอย่าง ที่ขวางหน้า ประดามี
แต่เมืองนี้ ไม่มีครับ  ..ขอ - รับ - ฉัน
  อันสยาม นามประเทือง เป็นเมืองพระ
ยึดธรรมะ ท่องธรรมโม ละโมหัน
ถ้าผิดพ้อง หมองมัว ไม่กลัวมัน
ยิ้มหัวร่อ ขอโทษกัน...แล้วลั่นไก 
   ทั้งยาจก  เศรษฐี ล้วนมีสุข
ไม่เคยทุกข์ โศกสลด ต่างสดใส
ถึงมื้อนี้ กินข้าวเปล่า มิเศร้าใจ
มื้อต่อไป ถึงไม่อิ่ม ยัง (ฝืน) ยิ้มเอย..
+ + ..พี่เตือนเจ้าแล้ว..ใยไม่ยอมฟังกันบ้าง..+ + 

หากจะหยุด เยื่อใย ใช่เรื่องยาก
พี่ไม่อยาก ยัดเยียด หรือเหยียดหยาม
พอเธอยิ้ม ยวนยั่ว ทุกชั่วยาม
เจ้าก็ย่าม ยื้อยุด ไร้จุดยืน
บอกให้เข้า ไปแข่ง เพื่อแข็งข้อ
เจ้าก็ขอ ค้านคัด ทำขัดขืน
พี่นั้นเคย เตือนคำ ทุกค่ำคืน
เจ้าขมขื่น ขึงขัง มิฟังคำ
เจ้าอิงแนบ แอบหนุน อบอุ่นนัก
ด้วยแน่นหนัก รักเนื้อนิ่ม จนอิ่มหนำ
เหตุไฉน ใยหนี พี่แนะนำ
เขากระหน่ำ หน่ายแหนง แย่งน้องนาง
รักสามเส้า เฝ้าซุก จึงทุกข์ซ้อน
เจ้าหลบซ่อน มรสุม รุมสะสาง
พี่สอนสั่ง ก็ฟังซะ กระเทือนซาง
รักที่สร้าง จึงสิ้นสุด และทรุดโทรม
เจ้าโหยหวน ครวญหา พาหดหู่
ถ้าฟังหู ไว้หู ดูหักโหม
จึงร้องไห้ โฮโฮ ต้องโกโฮม
หยิบผ้าห่ม ขึ้นห้อง ร่ำร้องฮือ
พอความรัก โรยรา ก็หาเรื่อง
เคยรุ่งเรือง กลับร้อนรน ทนได้หรือ
ทำดื้อรั้น เริงร่า ไม่หารือ
จนถูกรื้อ ทิ้งร้าง ช่างร้าวรอน
เมื่อเถ้าถ่าน ก้นกระทะ มันปะทุ
ไหม้วัตถุ  ลามทั่ว กลัวลืมถอน
ถ่านเก่าที่ ถามถึง จึงอาทร
ถ่านใหม่ท่อน ถูกกระทั้น ตัวสั่นเทา                
เจ้าแพ้เล่ห์ ลับล่วง ถูกลวงหลอก
ปูคราบลอก ปอกลื่น พาขึ้นเหลา
น้ำตาล้น หลั่งไหล ไม่ทุเลา
พี่เตือนแล้ว เตือนเล่า. “ ใจ ” เจ้า เลว...