มหากาพย์คนยาก
เฮาชาวดอย
มหากาพย์คนยาก
อรุณอร่ามโอ้ อุทัย
ปลุกภพโดยแสงไสว สว่างหล้า
ปลุกสัตว์ที่หลับใหล ลุกตื่น
อุบัติซึ่งบุษบกกล้า กลีบแย้มตระการ
สายธารกระหน่ำเข้า ฝั่งนที
ต้องแดดงามสัตตะสี จรัสแก้ว
ผืนทรายผุดมณี ทรายเพชร
สูรย์ส่องสู่ภพแพร้ว ประพัฒน์ฟ้าจากสรวง
ดวงมณีที่ทุ่งท้อง รวงทอง
ชูช่อโดยเหงื่อของ เกษตรผู้
น้ำเหงื่อที่กลั่นกรอง หอมกลิ่น
สองหัตถ์กรำกรากสู้ สู่ฟ้าสู่สมัย
ยุคใหม่เป็นยุคแก้ว พัฒนา
เป็นยุคการทะยานหา ประโยชน์รู้
เป็นยุคแห่งเงินตรา เป็นใหญ่
คนทุกข์จึ่งทุกผู้ อ่อนล้ารอตาย
ขายข้าวได้ค่าข้าว ถูกลง
ปุ๋ยกลับแพงขึ้นตรง ตลาดค้า
บ้างปลอมใส่ทรายผง ผสมส่วน
ชาวทุ่งรอพึ่งฟ้า กลับแล้งละอองฝน
ทนทุกข์เถิดเพื่อนผู้ กรำงาน
คืนค่ำจักยาวนาน นั่นแท้
พึ่งพาซึ่งสังขาร ตนเถิด
หวังรัฐกี่ยุคแก้ จักได้อันใด
อุทัยอุบัติเบื้อง บูรพา
เป็นแต่นิรันดร์มา เมื่อโน้น
ชาวทุ่งคู่ผืนนา เป็นคู่
ซากศพคนทุกข์โพ้น คู่ด้าวแดนสยาม