บอกกลอนในใจ..ให้เพื่อนรู้

k‘๏’k㋛ⓞKღ彡

 เคยถามใจบ้างหรือไม่ให้พักผ่อน 
เจ้าเหนื่อยนักทุกข์ทนกันต่อสู้ 
ทั้งปัญหาหนักเบาโถมพรั่งพรู 
เจ้ามิรู้ร้องอุทธรณ์เพียงอ่อนใจ 
  ทนตรากตรำลำบากยากในจิต 
เพราะความคิดติดตัณหามิผลักใส 
คือความอยากเกิดมีอยู่ร่ำไป   
 สนองให้ใจเสนอเป็นเกลอกัน 
  ทนทรมานผลาญเวลาของชีวิต 
เพื่อพิชิตความหวังได้ดั่งฝัน 
เมื่อผิดหวังซบเซาเศร้ารำพัน  
โอ้ใจนั้นจะเหนื่อยล้าสักเพียงใด 
  หากหยุดยั้งพักคิดสักนิดหนึ่ง  
จะซาบซึ้งเหตุผลมิสงสัย 
ทุกชีวิตเกิดมาเพื่ออะไร 
ถึงดิ้นรนมากไปก็ป่วยการ 
  แค่เพียงมีชีวิตไม่ลำบาก 
ไม่อดอยากยากเข็ญน่าสงสาร 
ไม่เจ็บไข้ร่างกายพิกลพิการ 
ไม่ทรมานด้วยโรคร้ายหายห่างไกล 
  เพียงแค่นี้ชีวิตก็ล้ำเลิศ 
 จงถามเถิดสร้างความดีที่ตรงไหน 
อย่าถามว่าตัวเราจะได้อะไร 
 สังคมไซร้ยึดอยู่ด้วยช่วยเกื้อกัน 
  แม้กอบโกยสะสมทั้งชีวิต 
ใช่จะติดมือไปนรก-สวรรค์ 
ท้ายที่สุดถึงคราวตายวายชีวัน 
สองมือพลันว่างเปล่าเหมือนคราวมา 
  อิสระทางใจนั้นใหญ่ยิ่ง 
เป็นความจริงตัดพันธะละเงื่อนไข  
ไม่ลุ่มหลงติดยึดในสิ่งใด 
จะสดใสเกิดสว่างทางปัญญา 
(กลอนนี้ชอบมากไม่เคยลืม...อยากบอกต่อ)
  ยื้มบทกลอนนี้มาฝากจากhi5ใครบางคน
********************************************
อันชีวิตเปรียบดังฝันหลับตื่นหนึ่ง
เฝ้าฝันถึงมีทั้งดีทั้งโหดร้าย
แต่ความฝันไม่ทำร้ายใครจนตาย
ไม่คับคล้ายตื่นจากฝันชีวิตจริง
อันความจริงเป็นสิ่งยากหลีกเลี่ยง
ไม่คิดเสี่ยงทำอะไรเหมือนในฝัน
เกิดเป็นคนมีสมองคอยป้องกัน
ให้ฟ่าฟันอันฝันร้ายชีวิตเรา