....สำนึก ที่หายไป.....

พงษ์ภูษา

..... เจ็บปวดยิ่งกว่า มีดพันเล่มทิ่มแทงลงบนร่าง
.....ยิ่งกว่าใคร ควักหัวใจออกมา ฉีก กระชาก แล้วลากไปตามทาง
.....ถ้าโลกนี้ไม่มีใคร อยากจะ กรีดร้อง ร่ำไห้ โหยหวล อย่างไม่อาย
.....ให้มันสาสมกับ ความทุกข์ ทรมาน ความเจ็บปวด ขาดใจตายไปตรงนั้น
.....................เสียงสะอึกสะอื้นพร้อมกับเสียง..หือที่สลับกันปานจะขาดใจ
.
....น้ำตาทีไหล กลั่นจากหัวใจที่ เจ็บปวดรวดร้าว..สุดแสนจะทน  ทรมาน
.....ความสิ้นหวัง ขมขื่น โศกเศร้า สะเทือนใจ  ที่เก็บกดอยู่ข้างใน
.
....ราวกับว่า เอาความเจ็บทั้งหมดบนโลก มารวมไว้ ณ.ที่นี้
.
....พังทลายไหลพุ่งออกมา ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
..............บ่งบอกถึง ความเจ็บปวดแสนสาหัส ในห้วงแห่ง ก้นบึ้งของความรู้สึก
..............สุดที่จะบรรยาย  สงสารจับใจ
.......................................................................................................................
.....................พอได้รับรู้ความรู้สึกนี้  ..ถึงกับน้ำตาไหล  กับความรู้สึก ที่ผิด
พร้อมยอมรับ  ด้วยความเป็นลูกผู้ชาย  และหาทางแก้ไข  สิ่งผิด พลาดนั้น
ด้วยความตั้งใจ หรือ ไม่ตั้งใจ ....อยากจะพูดว่า ..ขอโทษ..  จากใจ
ทุกคน ผิดพลาด ได้  ขอเพียงแต่ยอมรับ  และปรับปรุบตัวเองเสียใหม่
ผู้คนที่รับรู้ จะให้อภัย  
.......................................................................................................................
ด้วยสำนึก___
                
               ด้วยความผิดพลาด ทำให้คนที่รักเราต้อง เจ็บปวด
              
               การเดินล้ำเส้น ที่คนเดินมาก่อนหน้า  เขาขีดไว้
               วันหนึ่ง เมื่อใบไม้ผลิ คืนที่ไร้ดาวเดือน ความอบอุ่นหมดไป
    ความมืดจะมาเยือน ความสิ้นหวังจะมาแทนที่  ความเหน็บหนาวจะผ่านเข้ามา
  
ดังนั้น___
 .......................... อย่าทำลายความหวังของใคร เขาอาจเหลือเพียงน้อยนิด 
                            เพื่อจะได้ใช้เป็น กำลังใจ ในการมาชีวิตอยุ่ต่อไป
..............................................ด้วย สำนึก ที่ดี...................................................