โอกาสเพียงหนึ่ง...

คีตากะ

เมื่อจุดหมายปลายทางเพื่อสร้างสรรค์
ถูกกางกั้นด้วยกฎกำหนดหมาย
ล้อมตีกรอบขอบเขตเหตุวุ่นวาย
ดวงจิตกลายถูกเค้นไม่เว้นวาง

เมื่อโอกาสชาติหนึ่งพึงแจ่มแจ้ง
มรรคาแห่งความสัจจ์ตัดหมองหมาง
ถูกล่อลวงหลงทิศก้าวผิดทาง
จำไกลห่างสันติวิถีธรรม

เมื่อทางเลือกเกลือกกลั้วสิ่งมัวหม่น
จึ่งเกิดผลยุ่งเหยิงเริงถลำ
ลืมตัวตนทนเศร้าเฝ้าระกำ
ความจริงงำซ่อนหายมลายร้าง

เมื่อความรักมักเลือนเคลื่อนจากจิต
ไปผูกติดมานะยากสะสาง
ความเกลียดชังบังตาพาหลงทาง
ทุกก้าวย่างสับสนบนแดนดิน

เมื่อปัญญาลาร้างไกลห่างลับ
หลงสดับเสียงมารพานตัดสิน
สิ่งเลว-ดีพิพากษาหามลทิน
พาชีวินแปดเปื้อนเบือนบิดธรรม...


***  มานะ  :  ความถือตัว





เธอกำลังใช้ทุกสิ่งของชีวิต(และหลากชีวิต)
เพื่อจะเป็นและตัดสินใจว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอคือใคร
เพื่อจะเลือกและสร้างตัวตนที่แท้จริงของเธอขึ้นมา
เพื่อจะมีประสบการณ์และบรรลุมโนคติ ณ ปัจจุบันที่เธอมีต่อตัวเอง
เธออยู่ในนิรันดร์ขณะแห่งการรังสรรค์ตนเอง
และบรรลุในตนผ่านกระบวนการสำแดงตัวเองออกมา
เธอได้ชักนำผู้คน เหตุการณ์ สภาวการณ์ต่างๆ
เข้าสู่ชีวิตเพื่อเป็นเครื่องมือในการสร้างรูปแบบ
สุดยอดของมโนภาพบรรเจิดสุดที่เธอมีต่อตัวเอง
กระบวนการสร้างและสร้างขึ้นใหม่นี้จะดำเนินสืบไป
ไม่สิ้นสุด และมีหลายชั้น ทั้งหมดกำลังเกิดอยู่ "ตอนนี้" ในหลายระดับ
ในโลกความจริงแบบเส้นตรงของเธอนั้น
เธอจะมองประสบการณ์ว่าเป็นของอดีต ปัจจุบัน อนาคต
เธอจินตนาการว่าตัวเองมีชีวิตเดียว
หรือไม่ก็อาจเห็นว่ามีหลายชีวิตแต่ก็ยังต้องมีทีละชีวิตๆ ไปตามลำดับ
แต่ถ้า "เวลา" ไม่มีอยู่จริงล่ะ นั่นหมายความว่า "ชีวิต"
ทุกชาติภพของเธอกำลังดำรงอยู่พร้อมๆกัน ! 
เธอกำลังมีชีวิตแบบนั้นอยู่จริงๆนั่นล่ะ!
เธอกำลังดำเนินชีวิตนี้อยู่(ซึ่งเป็นชาติภพปัจจุบันของเธอ)
ในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตพร้อมๆกัน!
เคยไหมที่อยู่ดีๆ ก็รู้สึก "สังหรณ์ใจแปลกๆ"
ถึงเหตุการณ์บางอย่างในอนาคตขึ้นมา
รู้สึกชัดมากจนทำให้เธอต้องถอยห่างออกมา
ในภาษาของพวกเธอเรียกว่า "ลางสังหรณ์"
ทว่าจากมุมมองฉัน นี่คือการรับรู้ถึงสิ่งที่ตัวเธอเพิ่งประสบมาใน "อนาคต"
"ตัวเธอในอนาคต" กำลังร้องบอกว่า "เฮ้...อันนี้ไม่สนุกนะจะบอกให้
อย่าทำนะโว้ย" เธอกำลังมีชีวิตอื่นอยู่ด้วยตอนนี้ (ชีวิตที่เรียกว่า
"ชาติปางก่อน" ) แม้ตัวเธอจะรู้สึกว่ามันเป็น "อดีต" ของเธอก็ตาม
(ในกรณีที่เธอเคยรู้สึกขึ้นมาได้นะ)
แต่แท้จริงมันกำลังดำเนินอยู่ในปัจจุบันด้วยเหมือนกัน
เธอจะเล่นเกมชีวิตอันเยี่ยมยอดนี้ได้ยากมากๆ
ถ้าสำนึกรู้ครบถ้วนว่าสิ่งต่างๆดำเนินไปอย่างไร
แม้แต่คำอธิบายตรงนี้ยังทำให้เกิดภาวะนั้นไม่ได้เลย
ถ้าทำได้ "เกม" ก็จบกันพอดี! กระบวนการจะขึ้นกับความสำเร็จเสร็จสิ้น
ซึ่งก็ขึ้นกับการที่ยังไม่รู้ครบถ้วนในขั้นนี้ด้วย
ฉะนั้น จงอวยพรกระบวนการและยอมรับมันประหนึ่งของขวัญชั้นเลิศ
จากผู้สร้างสุดอารี จงโอบรับและเคลื่อนเข้าหามันด้วยศานติ ปัญญา
และปีติ จงใช้และแปรเปลี่ยนมันจากบางสิ่งที่ต้องกล้ำกลืน
เป็นบางอย่างที่มั่นหมายให้เป็นเครื่องมือในการสรรค์สร้าง
ประสบการณ์สุดยอดแห่งกาล ซึ่งก็คือประสบการณ์
แห่งการบรรลุแจ้งถึงตัวตนอันศักดิ์สิทธิ์ของตัวเอง.....



ความตอนหนึ่งจากหนังสือ "สนทนากับพระเจ้า "
การพูดคุยที่ไม่ธรรมดา เล่ม 2
(Conversation with God....An uncommon dialogue Book 2)
นีล โดนัลด์ วอลซ์           เขียน
อัฐพงศ์  เพลินพฤกษา   แปล