ปลายฝนต้นหนาวยังร้าวนัก เงียบสงัดจมอยู่ในเงาความเหงา ฝนพรมพร่างพรูจางบางเบา ลมหนาวคลอเคล้าจนสั่นกาย ดึกดื่นคืนร้างไร้เงารัก สะอื้นหนักน้ำตาหล่นพร่างสาย จะกี่ฝนกี่หนาวที่ผ่านกาย ยังเดียวดายหัวใจยังอาดูร ผ่านฤดูแห่งฝนสะเทือนหนาว ก็ยังร้าวด้วยติดเหมันต์หม่น ยังเฝ้าฝันถึงคนเคยเคียงชม จะกี่ฝนกี่หนาว ... ยังร้าวใจ หิมะขาว