เรือกระดาษ

ฤทธิ์ ศรีดวง

๑.เรือที่เธอจ้ำพายถึงชายหาด
เรือกระดาษลำหลังยังรั้งท้าย
ไกลแสนไกลไม่อาจถึงหาดทราย
เพราะสลายด้วยน้ำกระหน่ำเรือ   
กระดาษที่เรี่ยรายบนชายฝั่ง
นั่นคือเศษซากซังที่ยังเหลือ
ปล่อยให้น้ำกัดกร่อนตะกอนเกลือ 
กัดกินเยื่อก่อนย่อยจมรอยทราย 
ฉันปล่อยมือกำไม้เพราะพายหัก 
คนที่ฉันแสนรักถึงจุดหมาย
ขอหลับตาฟังเพลงแห่งภูติพราย
ไร้ดวงดาวประกายกับสายโยง
๒.เมื่อขาดแคลนแผ่นไม้แทบไม่เหลือ
จะต่อเรือข้ามคืนแห่งคลื่นโค้ง
ไร้ใบเรือ พายเก่า เสากระโดง
ซ้ำต้องรอดอุโมงค์อันมืดมน
จึงต่อได้เรือจ้อยลำน้อยนิด
มีชีวิตเพียงหนึ่งจะพึงพ้น
เรือบรรจุคนได้เพียงหนึ่งคน
มีเหตุผลนับร้อยที่เลือกเธอ
เรือฉันจะอยู่ใกล้และไม่ห่าง
จะพายอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
เหมือนกับวันเก่าเก่าที่เราเจอ
ข้อเสนอของฉัน..คือสัญญา
เพราะว่าฉันยังเหลือเรือกระดาษ
แม้ไม่อาจวาดหมายถึงปลายฟ้า
ใช้กาวติดเชื่อมกันใช้ชันทา
เจ้าจะพาฉันไปถึงไหนกัน
เรือกระดาษเริ่มข้ามลำน้ำกว้าง
และไม่ห่างเรือนำดังคำมั่น
มีเพียงพายเล่มน้อยเพื่อคอยดัน
ให้เรือเธอสู่ฝันเท่านั้นเอง
แต่เรือกระดาษฟางนั้นบางเปราะ
ออกจากเกาะเพียงน้อยก็ลอยเคว้ง
น้ำซึมเข้าในโพรงจนโคลงเคลง
เมื่อทะเลวังเวงบรรเลงลม
โน่นเรือเธอแล่นกรายถึงชายฝั่ง
เรือลำหลังเซซวนและจวนล้ม 
เศษซากคงลอยฟ่องมิต้องงม
หากเรือล่มถูกสาดถึงหาดทราย
ฉันปล่อยมือกำไม้เพราะพายหัก 
คนที่ฉันแสนรักถึงจุดหมาย
ขอหลับตาฟังเพลงแห่งภูติพราย
ไร้ดวงดาวประกายกับสายโยง..
๒๒ มกราคม ๒๕๕๕