ช่ออักษราลี

1 ตุลาคม 2551 02:04 น. - comment id 901040

งดงามมากๆค่ะ เกินคำบรรยาย

ลำน้ำน่าน

1 ตุลาคม 2551 02:08 น. - comment id 901043

สวัสดีตอนดึกครับพี่ช่ออักษราลี
นานๆ จะได้เข้ามาเยี่ยมบ้านกลอน

เอาบทความมาฝากครับ

ธรรมเทศนาพรรณาถึง คุณค่าของกาลเวลา
แสดง ณ วัดเจริญสมณกิจ ภูเก็ต
พระอาจารย์นิโรธรังสี
วันที่ ๑๙ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๐๖ ตอนเช้า

 

                    อจฺจยนฺติ อโหรตา   ชีวิตํ อุปรุชฺฌติ

                    อายุ ขียติ มจฺจานํ     กุนฺนทีนํว โอทกนฺติ ฯ

           วันนี้เป็นวันดิถีที่ ๑๔ ค้ำ แห่งกาฬปักษ์ ถ้าจะนับวันเข้าพรรษามาก็ได้เดือนครึ่งพอดี  พุทธบริษัทผู้ตั้งใจปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าต่างก็พากันรีบเร่งปฏิบัติศีลธรรมแข่งกับเวลา ตามกำลังศรัทธาของตน ๆ กาลเวลาเป็นเครื่องเตือนสติของตนของผู้ไม่ประมาทได้เป็นอย่างดี ฉะนั้น วันนี้จะได้แสดงธรรมมิกถาพรรณนาถึงเรื่อง คุณค่าของกาลเวลา ต่อไป 

            กาลเวลาเป็นของมิใช่จะให้ประโยชน์แก่โลกทั่วไปเท่านั้น แต่ยังทำให้ผู้อื่นมีปัญญาสนใจในธรรมปฏิบัติรีบเร่งฝึกหัดใจของตน ๆ ให้ทันกับเวลาอีกด้วย แท้จริงทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ในโลกนี้ต้องขึ้นอยู่กับกาลเวลาทั้งนั้น เช่น ดินฟ้าอากาศ ฤดู ปี เดือน ต้นไม้ ผลไม้ และธุรการงานที่สัตว์โลกทำอยู่ แม้แต่ความเกิด ความแก่ ความตาย  ถึงแม้สิ่งเหล่านี้จะเป็นประอยู่ตามหน้าที่ของเขาก็ตาม แต่ต้องอยู่กับกาลเวลาไม่ปรากฏแล้ว สิ่งทั้งหลายที่มีอยู่ในโลกนี้จะไม่ปรากฏเลย จะมีแต่สูญเรื่อยไปนั้น

            กาลเวลาได้ทำประโยชน์ให้แก่ชาวโลกนี้มิใช่น้อย ชาวกสิกรก็ต้องอาศัยวัสสันตฤดูปลูกพืชพันธุ์ในไร่นาของตน ๆ เมื่อฝนไม่ตกก็พากันเฝ้าบ่นว่า เมื่อไรหนอพระพิรุณจะประทานน้ำฝนมาให้ ใจละห้อย  ตาก็จับจ้องดูท้องฟ้า เมื่อฝนตกลงมาให้ต่างก็พากันชื่นใจระเริงด้วยความเบิกบาน แม้ที่สุดแต่ต้นไม้ซึ่งเป็นของหาวิญญาณมิได้ก็อดที่จะแสดงความดีใจด้วยอาการสดชื่นไม่ได้ ต่างก็พากันผลิตดอกออกประชันแข่งขันกัน ชาวกสิกรตื่นดึกลุกเช้าเฝ้าแต่จะประกอบการงานของตน  ๆ ตากแดดกรำฝน ไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเย็นร้อนอนาทร ชาวพ่อค้าวาณิชนักธุรกิจก็คอยหาโอกาสแต่ฤดูแล้ง เพื่อสะดวกแก่การคมนาคมและขนส่ง เมื่อแล้งแล้วต่างก็พากันจัดแจงเตรียมสินค้าไม่ว่าทางน้ำและทางบก

            ฝ่ายอุบาสกอุบาสิกาผู้มีศรัทธาตั้งมั่นอยู่ในบุญกุศล ก็พากันมีจิตใจจดจ่อเฉพาะเช่นเดียวกันว่า เมื่อไรหรอจะถึงวันมาฆะ-วิสาขะ-อาสาฬหะ เวียนเทียนประทักษิณนอบน้อมต่อพระรัตนตรัย เมื่อไรหรอจะถึงวันเข้าพรรษา-ออกพรรษา-เทโวโรหณะตักบาตรประจำปี วันทั้งหลายเหล่านี้ล้วนแล้วแต่เนื่องด้วยกาลเวลาทั้งนั้นและเป็นวันสำคัญของชาวพุทธเสียด้วยเมื่อถึงวันเวลาเช่นนั้นเข้าแล้ว ชาวพุทธทั้งหลายไม่ว่าหญิงชายน้อยใหญ่ แม้จะฐานะเช่นไร อยู่เช่นไรก็ตาม จำต้องสละหน้าที่การงานของตน เข้าวัด ทำบุญ ตักบาตร อย่างน้อยวันหนึ่ง หากคนใดไม่ได้เข้าวัดทำบุญสังสรรค์กับมิตรในดังกล่าวแล้วถือว่าเป็นคนอาภัพ

            ส่วนนักภาวนาเจริญสติปัฏฐานย่อมพิจารณาเห็นอายุสังขารของตนเป็นของน้อยนิดเดียว เปรียบเหมือนกับน้ำตกอยู่บนในบัว เมื่อถูกแสงแดดพลันจะให้เหือดแห้งอย่างไม่ปรากฏ แล้วก็เกิดความสลดสังเวช ปลงปัญญาสู่พระไตรลักษณญาณกาลเวลาจึงว่าเป็นของดีมีประโยชน์แก่ทุก  ๆชั้นทั้งในโลกนี้และโลกหน้า ดังพุทธภาษิตที่ได้ยกขึ้นไว้ในเบื้องต้นนั้นว่า  อจฺจยนฺติ อโหรตา         ชีวิตํ อุปรุชฺฌติ  ดังนี้เป็นต้น แปลว่า โอ้ชีวิตเป็นของน้อย ย่อมรุกร่นเข้าไปหาความตายทุกที เหมือนกับน้ำในแม่น้ำน้อย เมื่อถูกแสงพระอาทิตย์แล้ว ก็มีแต่จะแห้งไปทุกวัน ฉะนั้นฯ โดยอธิบายว่า ชีวิตอายุของเรา ถึงแม้ว่าจะมีอายุอยู่ได้ตั้งร้อยปี ก็นับว่าเป็นของน้อยกว่าสัตว์จำพวกอื่น ๆ เช่น เต่าและปลาในทะเล เป็นต้น ซึ่งเขาเหล่านั้นมีอายุตัวละมาก ๆ เป็นร้อย ๆ ปี ตั๊กแตนแมลงวัน เขามีอายุเพียง ๗-๑๐ วัน เขาก็ถือว่าเขามีอายุโขอยู่แล้ว แต่มนุษย์เราเห็นว่าเขามีอายุน้อยเดียว

            ผู้มี อัปปมาทธรรม เป็นเครื่องอยู่ เมื่อมาเพ่งพิจารณาถึงอายุของน้อยพลันหมดสิ้นไป ๆ ใกล้ต่อความตายเข้ามาทุกที กิจหน้าที่การงานของตนที่ประกอบอยู่จะไม่ทันสำเร็จ ถึงไม่ตายก็ทุพพลภาพเพราะความแก่ แล้วก็ได้ขวนขวายประกอบกิจหน้าที่ของตนเพื่อให้สำเร็จโดยเร็วพลัน กาลเวลาจึงอุปมาเหมือนกับนายผู้ควบคุมกรรมกรให้ทำงานแข่งกับเวลา ฉะนั้น ฯ

            ทาน การสละวัตถุสิ่งของที่ตนมีอยู่ให้แก่บุคคลอื่น นอกจากผู้ให้จะได้รับอิ่มใจเพราะความดีของตนแล้ว ผู้รับยังได้บริโภคให้สอยวัตถุสิ่งนั้นให้เป็นประโยชน์แก่ตนอีกด้วย นับว่าไม่มีเสียผลทั้งสองฝ่าย แต่กาลเวลาที่สละทั้งชีวิตของมนุษย์ทั้งหลายแล้ว ไม่เป็นผลแกทั้งสองฝ่าย คือกาลเวลาก็หมดไป ชีวิตของสัตว์ทั้งหลายก็เสื่อมสูญไป ยังเหลือแต่ความคร่ำคร่าเหี่ยวแห้งระทมทุกข์อันใคร ๆ ไม่พึงปรารถนาทั้งนั้น นอกจากบัณฑิตผู้ฉลาดในอุบายน้อมนำเอาความเสื่อมสิ้นไปแห่งชีวิตนั้นเข้ามาพิจารณาให้เห็นสภาพสังขารเป็นของไม่เที่ยง จนให้เกิดปัญญาสลดสังเวช อันเป็นเหตุจะให้เบื่อหน่ายคลายเสียจากความยึดมั่นในสังขารทั้งปวง ฉะนั้น ทานการสละให้ปันสิ่งของของตนที่หามาได้ในทางที่ชอบให้แก่ผู้อื่นในเมื่อกาลเวลากำลังเอาฆ่าชีวิตของเราไปอยู่ จึงเป็นของควรทำเพื่อชดให้ชีวิตที่หมดไปนั้นให้ได้ทุน (คือบุญ) กลับคืนมา

            การรักษาศีลก็เป็นทานอันหนึ่ง เรียกว่า อภัยทาน นอกจากจะเป็นการ จาคะ สละความชั่วของตนแล้ว ยังเป็นการให้อภัยแก่สัตว์ที่เราจะต้องฆ่าและสิ่งของที่เราจะต้องขโมยเขาเป็นต้นอีกด้วย นี่ก็เป็นการทำความดี เพื่อชดใช้ชีวิตของเราที่กาลเวลาคร่าไปอีกด้วย ผู้กระทำชั่ว พระพุทธเจ้าตรัสว่าเป็นผู้มีหนี้ติดตัว ผู้มีหนี้ติดตัวย่อมมีความทุกข์เดือดร้อน ฉะนั้น บาปกรรมชั่วเป็นสิ่งที่ไม่มีเจ้าของ แต่ผู้ใดทำลงไปแล้วแม้คนอื่นทั้งโลกเขาจะไม่เห็นก็ตาม แต่ความชั่วที่ตนกระทำลงไป แล้วนั่นแล เป็นเจ้าของมาทวงเอาหนี้ (คือความเดือดร้อนภายหลัง) อยู่เสมอ ยิ่งซ้ำร้ายกว่าหนี้ที่มีเจ้าของเสียอีก

            เป็นที่น่าเสียดาย บางคนผู้ประมาทแล้วด้วยยศ ด้วยลาภก็ตาม ไม่ได้นึกคิดถึงชีวิตอัตภาพของตน กลัวอย่างเดียวแต่กาลเวลาจะผ่านพ้นไป แล้วตัวของเขาเองจะไม่ได้ทำความชั่ว ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าเป็นของดีแล้ว เช่น สุรา นารี พาชี กีฬาบัตร เป็นต้น นำเอาชีวิตของตนมรายังเหลืออยู่นั้นไปทุ่มเทลงในหลุมแห่งอบายมุขหมดบุญกรรมนำส่งมาให้ได้ดิบได้ดี มีสมบัติอัครฐานอย่างมโหฬาร เตรียมพร้อมทุกสิ่งทุกอย่างไม่ขัดสน แต่เห็นความเหล่านั้นเป็นเรื่องความทุกข์ไป สู่ความชั่วอบายมุขไม่ได้ กาลเวลาอายุเป็นของที่มีค่ามากเหลือไว้ แทนที่จะใช้ให้เป็นประโยชน์และความสุข คนผู้ประมาทแล้วกลับนำไปใช้ในทางที่เกิดโทษทุกข์ จมดิ่งลงสู่อบายมุขอย่างน่าใจหาย สมกับพุทธภาษิตว่า เย ปมตฺตา ยถา มตา คนผู้ประมาทแล้วเป็นอยู่ก็เหมือนตายแล้ว ดังนี้ เพราะบุคคลผู้เช่นนั้น ถึงมีชีวิตอยู่นอกจากจะไม่ได้ทำสิ่งที่เป็นสาระให้แก่คนแล้ว ยังจะเป็นภัยแก่สังคมเป็นอันเป็นอันมากอีกด้วย คนผู้ตายไปแล้วไม่เคยเป็นภัยแก่ใครเลย คนผู้ประมาทแล้วแล้วซิเป็นภัยแก่สังคมมาก ภัยเหล่านี้ย่อมเกิดจากผู้มีชีวิตอยู่แต่ประมาทแล้ว คือ ความโลภ ทะยานอยากได้ทำให้หน้ามืดไม่มีขอบเขตจนเป็นเหตุทำความเดือดร้อนให้แก่บุคคลอื่น ความโกรธ มุละทุ เหี้ยมโหด เพ่งแต่โทษ ของคนอื่น หาเรื่องทะเลาะค่าว่าฆ่าตีไม่มีดีกับใคร ๆ โมหะ ความหลงมัวเมาเข้าใจผิด คิดในสิ่งที่ดีว่าชั่ว สิ่งที่ชั่วว่าดี สิ่งที่ผิดเห็นเป็นถูก  แต่สิ่งที่ถูกหลับเห็นเป็นผิด ไม่เข้าใจความเป็นจริง ดันทุรังถือรั้นเอาแต่ใจของตน เหล่านี้ก็ดี ย่อมเป็นภัยแก่สังคม 

            คนประมาทดังกล่าวมานี้ เข้าในสังคมใดย่อมก่อความไม่สงบวุ่นวายขึ้นสังคมนั้น จนเป็นเหตุให้สังคมเขาเอือมระอา แต่ตัวเองเห็นว่าเป็นของเด่นอยู่เสมอ ภัยทั้งหลายเหล่านี้ย่อมเกิดจากคนประเภทดังกล่าวแล้วทั้งนั้น

            อนึ่ง ท่านเปรียบกิเลส สามกองนั้นไว้อย่างน่าฟังว่า นตฺถิ ตณฺหาสมา นที แม้น้ำน้อยใหญ่ที่ไหลไปไม่มีเวลาหยุด เสมอด้วยความโลภทะยานอยากได้ของคนไม่มี นตฺถิ โทสสโม กลิ ความผิดของบุคคลผู้กระทำผิดอย่างร้ายแรง เสมอด้วยความโกรธไม่มี นตฺถิ โมหสมํ ชาลํ ข่ายทั้งหลายที่ดักสัตว์ทุก ๆ ชนิด (ถึงแม้จะวิเศษและทันสมัยอย่างไรก็ตาม) เสมอด้วยความหลงไม่มี ดังนี้ 

            เมฆหมอกที่ปกคลุมแสงพระจันทร์พระอาทิตย์ ถึงแม้จะมืดมิดสักปานใดก็ยังมีเวลาฉายจ้าออกมาได้เวลาหนึ่ง แต่กิเลสสามกองนี้ เมื่อได้เข้าจับหัวใจของใครแล้ว ต้องมืดมิดปิดบังอย่างน่ากลัว

            ความโลภความทะยานอยากได้มี่ขอบเขต เป็นกิเลส เหมือนน้ำฝนตกจากที่สูง ไหลท่วมท้นที่อยู่ของคนแล้วก็ไหลท่วมท้นที่อื่น ๆ ต่อไปจนเป็นอันตรายแก่พืชผลได้ ความโลภไม่รู้จักอิ่มของคนก็เหมือนกัน มีล้นเหลือแล้วไม่รู้จักพอ ยังอยากได้ของคนอื่นร่ำไป ทั้งที่ของตนมีอยู่มากมาย ถึงแม้ความหิวแทบตาย บางทียังไม่ยอมสละทรัพย์ออกใช้จ่ายไปยังเสียดาย เป็นทุกข์แทนเขา จนอดริษยาเขาไม่ได้ก็มี

            ความโกรธเป็นเหมือนกับไฟ ย่อมไหม้เชื้อไม่เหลือ แม้แต่ของสด ๆ ก็ไหม้ความโกรธเมื่อเกิดขึ้นที่หัวใจของใครแล้วทำให้เหี้ยมโหดกักขฬะกล้าแข็งยิ่งนัก ไม่เลือกว่าหน้าอินทร์หน้าพรหม หรือผู้มีพระคุณอย่างไรก็ตาม มันโกรธได้ไม่เลือกหน้าหากมีศาสตราวุธอย่างวิเศษแล้วก็สามารถสังหารโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้ให้แหลกเป็นจุณไปด้วยแรงฤทธิ์ของมันในชั่วพริบตาเดียว

            ความหลงที่เรียกว่าโมหะ มีลักษณะเหมือนเมฆหมอก ถึงแม้มันจะเป็นของเย็นก็ครอบคลุมได้ทั้งน้ำและไฟ แล้วไหลลอยไปตามลม  กล่าวคือ  เมื่อจิตทะยานอยากจนให้เกิดความโลภขึ้นมาแล้ว หลงก็พลอยสนับสนุน คิดเอาแต่ได้ ไม่เลือกหน้าว่าควรหรือไม่ควร ลักขโมย  ปล้นจี้ วิ่งราว ฆ่าเจ้าของทำได้ทั้งนั้น ไม่คิดถึงโทษทุกข์ทั้งของตนและของตนอื่น ปิดบังสติสัมปชัญญะ  มิได้คิดถึงคุณและโทษ ตั้งหน้าแต่จะกอบโกยเอาด้วยหน้าตามึนซาไม่มียางอายอย่างเดียว ถึงความหลงจะไม่แสดงความพิษร้ายแรงเจ็บแสบ แต่หลงก็ได้เข้าไปแทรกสนับสนุนให้ความโกรธเห็นผิดเป็นถูก เห็นถูกเป็นผิด ไปเข้าข้างตัวส่วนเดียวจนได้ ทำให้ความโกรธ มีกำลังแข็งกล้า ถึงกับหน้าเขียวเสียงสั่น ลบล้างศรัทธาปัญญาและศีลธรรมอันดีงามที่เคยได้อบรม มาหมด ในเมื่อความโกรธเกิดขึ้นแล้วก็ยังปรากฏอยู่อย่างเดียว นั่นคือ ตายักษ์หน้ามาร  อากัปกิริยาของปีศาจ  ความเกรี้ยวกราดของจอมพาล ความกล้าหาญอย่างโง่ ๆ ความหลงนี้ย่อมเข้าครอบคลุมได้ในที่ทุกสถาน ไม่ว่าบ้านหรือวัดรัฐสถาน แม้ราชสำนักมันก็ไม่กลัว ความหลงมันเข้าไปทรงอำนาจอิทธิพลเที่ยวป้วนเปี้ยนไปหมด

            กิเลส ๓ กองนี้ เมื่อเข้าไปหมักหมมดองอยู่ในใจของคนใดแล้ว ย่อมทำให้ใจของคนนั้นเสื่อมคุณภาพลงทุกที เหมือนสนิมเกิดขึ้นในเหล็กแล้วกัดเหล็กให้สึกกร่อนไป ฉะนั้น

            ด้วยเหตุนี้ทุก ๆ คน จึงควรคิดถึงกาลเวลาอันมีค่า  ที่เราอยู่ได้ไม่ตายเพราะกาลเวลายังเหลืออยู่ไว้ให้เราใช้ให้เป็นประโยชน์ และอย่าได้เข้าใจว่ามันยังเหลืออยู่มากนัก แท้จริง วันคืนเดือนปีที่เรานับกันว่าได้เท่านั้นเท่านี้นั้น มิใช่เรานับของที่ได้ แต่เรานับของที่เราหมดไป เหมือนกับคนเดินทาง ข้างหลังมีแต่จะยาวออกไป ข้างหน้าสั้นเข้า ๆ ทุกที  อายุที่เรานับอวดอ้างกันนักหนาว่า ข้าได้ ๕๐ -๖๐-๗๐   ปีนั้น เป็นการนับอายุที่หมดไปแล้ว ไม่ได้กลับคืนมาให้เรานับอีกส่วนที่ยังเหลืออยู่ไม่มีใครรู้สักคนว่ายังอีกมากน้อยเท่าไร โจรขึ้นขโมยของบนเรือน เจ้าของไปแจ้งต่อเจ้าหน้าที่แต่เฉพาะของที่หายไปเท่านั้น ส่วนที่ยังเหลือเจ้าขิงบ้านไม่เคยแจ้งให้เจ้าหน้าที่ทราบเลยฉันใด การนับอายุก็นับได้แต่ส่วนที่หมดไป ส่วนที่ยังเหลือไม่มีใครรู้เลยฉันนั้น

            ผผู้มาพิจารณาถึงอายุของตนว่าเป็นของมีประมาณน้อยและไม่มีเครื่องหมายไม่ทราบว่าจะตายวันไหน ย่อมเสื่อมสิ้นสูญไปกับ วัน คืน เดือน ปี แล้ว จึงควรเป็นผู้ไม่ประมาทในกุศลธรรมทั้งหลาย ดังได้อธิบายมาแล้วในข้างต้น 

            อนึ่ง ผู้มาพิจารณาถึงกาลเวลาอันกลืนกินอายุชีวิตของตนให้หมดสิ้นสูญไป ๆ อยู่เสมอ ได้ชื่อว่าเป็นผู้เจริญมรณสติกัมมัฏฐาน หากปัญญาญาณยังไม่แก่กล้าสามารถจะถอนอุปาทานขันธ์ได้อย่างเด็ดขาด ก็ยังจะเป็นเครื่องบรรเทาความมัวเมาประมาท ให้ลดหย่อนลงบ้างตามโอกาสอันสมควร แล้วจะได้ปรารภถึงคุณงามความดี มีการทำทาน รักษาศีล ภาวนา เป็นต้น ละความชั่ว ความผิดทุจริตต่าง ๆ ที่เคยทำมาแล้วและกำลังทำอยู่ก็ดี ไม่สามารถจะทำต่อไป ตามวิสัยของผู้ไม่ประมาท ก็จะเป็นประโยชน์โสตถิผลทั้งแก่ตนและส่วนรวมตลอดทั้งโลกนี้และโลกหน้า ถ้าอาศัย อัปปมาทธรรม  คือความไม่ประมาทเจริญไม่ขาดจนให้ชำนาญ ปานประหนึ่งว่ายานพาหนะอันจะนำตนไปสู่มัคควิถีแล้ว จะมีจิตแกล้วกล้าสามารถต่อสู้มัจจุราชภัยอาจหวังได้ชัยชนะในที่สุด  เพราะผู้ย่อมสละทุกสิ่งแม้แต่ชีวิตก็ยอมพลีไม่มีอาลัยเพื่อความบริสุทธิ์ของใจแล้ว อารมณ์ทั้งหลายแหล่ก็ปราศจากไปไม่มีเหลือ ต่อแต่นั้นจิตก็จะตั้งมั่นเข้าถึงขั้นภาวนาสมาธิ 

โดยนัยดังแสดงมาก็ควรแก่เวลา เอวํ ก็มีด้วยประการฉะนี้ ฯ

ฉางน้อย

1 ตุลาคม 2551 02:17 น. - comment id 901048

ช่ออักษราลี

1 ตุลาคม 2551 02:34 น. - comment id 901050

ขอบคุณมากค่ะ ที่นำบทความด้านธรรมะ
มาเผยแพร่ให้อ่านกัน เพื่อยึดเป็นแนวทาง
ปฏิบัติในการดำเนินชีวิตตามวิถีพุทธ
หากทุกคนยึดถือปฏิบัติได้ดังนี้แล้ว 
สามารถละเว้นกิเลสตามที่ได้กล่าวมา
ก็ทำให้สังคมสงบ และสุข มิใช่น้อยค่ะ

เฮาชาวดอย

1 ตุลาคม 2551 05:21 น. - comment id 901083

สวัสดีครับกลอนเพราะนะครับ

รัมณีย์

1 ตุลาคม 2551 07:00 น. - comment id 901090

สาธุครับ

ดอกบัว

1 ตุลาคม 2551 08:58 น. - comment id 901108

ตื่นเถิดนะตื่นมาพบกับวันใหม่
ตื่นมาพบแสงเช้าเช้าส่องรำไร
ฉายลำแสงสุดโค้งฟ้าเฉิดไฉไล
ดั่งทองทาทาบไว้โค้งฟ้านั้น

เห็นไหมนั้นหมู่วิหคพาผกผิน
โบกโบยบินระเริงลมมิปิดกั้น
ร้องลำนำระบำเพลงบรรเลงกัน
ผสมผสานพลิ้วลมห่มนภา

สวัสดีค่ะ พี่ลำน้ำน่าน
งดงามท่ามความรู้สึก
และได้รับอรุ่ณแสงแห่งสายธาร 
ขอบคุณค่ะที่นำสิ่งมีค่ามาให้อ่าน
ให้มีแต่สุขทุกวันค่ะ

อินสวน

1 ตุลาคม 2551 10:13 น. - comment id 901132

สวัสดีครับ..ท่าน..ลำน้ำน่านที่คิดถึงตลอดมา
นานๆจะได่พบกัน...มาเพื่อแบ่งปัน
สิ่งดีงามและประทับใจ
ดีใจมากครับ

เพียงพลิ้ว

1 ตุลาคม 2551 11:55 น. - comment id 901180

วันนี้ยังไม่เห็นแสงอรุณเลยค่ะ

สาวบ้านไร่

1 ตุลาคม 2551 14:05 น. - comment id 901256

กลอนเพราะมากค่ะ

ธันวันตรี

1 ตุลาคม 2551 16:55 น. - comment id 901317

บทกวีของลำน้ำน่าน สะกดใจตั้งแต่ต้นความที่ได้อ่าน

เจียระไนถ้อยคำได้อย่างงดงาม รจนาภาษาด้วยลีลาที่เป็นเอกลักษณ์ยากหาใครเหมือน

แฝงนัยให้ขบคิดลึกซึ้ง.....ภาพ..ภาษา..พรรณนาได้อย่างลงตัว

นับว่าเป็นยอดฝีมือของบ้านวรรณกรรรมไทยอีกท่าน

ขอชื่นชมจากใจจริง

นาคะพรรณ

1 ตุลาคม 2551 18:33 น. - comment id 901338

สวัสดีครับ
งานเขียน ไพเราะมากครับ
อิ่มอารมณ์ ลึกซึ้ง

"ขอบคุณงานเขียนดีๆมากครับ"

เฌอมาลย์

1 ตุลาคม 2551 19:12 น. - comment id 901371

แวะมาอ่านบทกลอนที่งดงามค่ะ

ลำน้ำน่าน

2 ตุลาคม 2551 01:43 น. - comment id 901459

ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาให้กำลังใจครับ
ได้เข้ามาบ้านหลังนี้ทีไรก็รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งครับ

แมงกุ๊ดจี่

2 ตุลาคม 2551 08:40 น. - comment id 901515

สวัสดีค่ะ   บุรุษแห่งสายน้ำ....

"ชีวิตเป็นของน้อย"


หายไปนานนะค่ะ
กลับมาพร้อมความงดงามเช่นเคย...