ครั้งแรกที่ได้ประสบพบเจอหน้า รู้สึกแปลกในอุราว่าหวั่นไหว เหมือนเป็นคนที่ฟ้าส่งมาตรงใจ เมื่อชิดใกล้ใจก็สั่นไปทุกครา กว่าจะได้รู้ตัวก็มัวเปิ่น มัวทำเมินเดินหนีในทีท่า กว่าจะรู้ว่ารักเธอเสมอมา ก็สายเกินจะเยียวยารักษาทัน กาลเวลาพ้นผ่านนานแค่ไหน มิอาจผันเปลี่ยนไปใจของฉัน ถึงกี่ปีกี่เดือนกี่คืนวัน ฉันก็ยังรักมั่นเพียงแต่เธอ
29 สิงหาคม 2551 18:18 น. - comment id 891105
แม้ประสบพบกันนานสักแค่ไหน ใจเธอไม่ผันแปรไปเปลี่ยนเป็นอื่น ถึงจะส่งใจถึงกันทุกวันคืน เธอคงยืนเคียงข้างฉันดั่งเพื่อนเอย
29 สิงหาคม 2551 21:34 น. - comment id 891128
ไม่รู้ตัว เพราะมัวเมิน ทำเหินห่าง จึงอ้างว้าง ร้างรารัก จักโหยหา อดีตนั้น ที่ผันผ่าน เนิ่นนานมา จึงรู้ค่า ว่ารักเธอ เสมอไป