นาฏกรรมชีวิต บทที่3 ฉากที่3

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ฉากที่ 3 ชรางานในบ้านเช่า 
		
เมื่อชาวนาจากนามาย่ำกรุง		
ลมชายทุ่งเคยพัดก็เลยผ่าน
กรรมกรห้ามแบกแอกแรงงาน			
เพราะไม่ผ่านการศึกษาปัจจุบัน
จะบวกเลขลบหารการเสมือน		
คงนับดาวล้านดวงในห้วงฝัน
รู้ทั้งรู้ว่าตัวไม่มีวัน				
ก็ไม่รั้นไม่ดื้ออือออตาม
สีผมดอกเลาเล่าเรื่องราว			
เป็นเรื่องยาวชาวนาที่ฝ่าข้าม
จากท้องทุ่งมุ่งสู่เมืองงดงาม			
เพราะคนทรามทำร้ายไม่ใยดี
จึงจากจรดอนดงพงพนา			
สู่เมืองฟ้าว่าหวังวันสดศรี
ใช้ชีวิตที่เหลือพนาลี				
เมืองคอนกรีตแห่งนี้จะเยียวยา
ร่างชรากรำงานชั่วชีวิต			
เจือสารพิษทั่วร่างไม่รักษา
เนินนานวันพิษร้ายกำเริบมา 			
ร่างชราจึงล้ากว่าควรเป็น
ตาคำสอนนอนซมในห้องอับ		
ไม่อาจจับสิ่งของที่ตนเห็น
ยายคำสีจึงต้องคอยบำเพ็ญ			
ซับน้ำเย็นคลายร้อนผ่อนบรรเทา
ยายคำสี
นอนพักเหนื่อยเถิดหนาพ่อเอ๋ย		
ใจเสบยคืนวันอย่าอับเฉา
ฉันนี่แหละจะเลี้ยงซึ่งสองเรา			
พ่อจงเบาวางใจอย่ากังวล
เมื่อไม่อาจทำงานประจำได้		
นายจ้างไล่เฒ่าสองให้ออกพ้น
ยายคำสีต้องสู้ลำบากทน				
เลี้ยงสองคนทนทุกข์เวทนา
เริ่มร้องเพลงมรดกถิ่นอีสาน		
บรรเลงตามถิ่นร้านย่านการค้า
ขายเสียงเพลงเพื่อแลกกับเงินตรา			
ในนานว่าวนิพกพเนจร
ใช่ขอทานแต่คือศิลปะ			
เป็นมรดกตกทอดอนุสรณ์
ร่ายบรรเลงมนต์เพลงหมอลำกลอน		
เซิ้งรำฟ้อนลีลาให้คนชม
		
ขอเพียงเงินสักบาทหยิบยื่นให้		
เป็นแรงใจนำพาให้สุขสม
ขอชีวิตข้างหน้าคลายระทม			
ไม่ร้องอินทร์ร้องพรหมให้ระคาย
สะสมเงินทุกบาทจากหยาดเหงื่อ		
เก็บไว้เพื่อรักษาพ่อให้หาย
แล้วมุ่งหน้ากลับคอนก่อนตนตาย			
ลมสบายบ้านนาอ้อนรับขวัญ