...ในเส้นทางอันคดเคี้ยวสุดเปลี่ยวเหงา ยังมีเงาตัวเราอยู่คู่แมกไม้ ลำธารลึกเกินหยั่งถึงยากข้ามไป กิ่งก้านใบไม้ซากซุงพยุงผลัน ถึงขุนเขาอันสูงชันตะวันร้อน สายลมผ่อนพัดร้อนคลายสู่ปลายฝัน ท้องฟ้ามืดบอกลาแสงแห่งตะวัน สายแสงจันทร์ส่องนำพาให้ข้าจร เงียบสงัดสุดทัดทานปานจะคลั่ง ระรวยดังฟังเพลงไพรคลายความหลอน แม้หนาวเหน็บเจ็บสะท้านยากหลับนอน ห่มอาภรณ์ด้วยหินผาอุ่นป่าไพร จนทิวามาเยือนดาวเดือนลับ วิหกจับขับเสียงร้องก้องฟ้าใส ปลุกชีวิตเหงาเศร้าทุกข์เดียวดาย สู่จุดหมายในสรรพสิ่ง...ไม่ทิ้งกัน...
นาคะพรรณ 4 ส.ค. 2551 15:53 น. - ID 117684 
1484
0
0
4 สิงหาคม 2551 17:07 น. - comment id 882380
หวัดดีค่ะธรรมชาติย่อมไม่ทิ้งกัน จะรักษาสมดุลย์เอาไว้เสมอแหละค่ะ อ่านแล้วให้สุขใจจริงหนอธรรมชาติ ดิฉันชอบธรรมชาติเป็นที่สุดเลยค่ะ
4 สิงหาคม 2551 17:12 น. - comment id 882381
หลงรักธรรมชาติ
4 สิงหาคม 2551 21:35 น. - comment id 882455
สรรพสิ่งล้วนต้องพึ่งพาอาศัยกัน โลกนี้ถึงจะอยู่อย่างยืนยงครับ
6 สิงหาคม 2551 01:39 น. - comment id 882934
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
