มองถนนที่ทอดยาวช่างว่างเปล่า วังเวงเหงาเดียวดายใครอยู่ใหน มีแต่ความอ้างว้างทางยาวไกล เหมือนเตือนใจให้คิดมรอผิดทาง เหตุไฉนใจว้าวุ่นหมุนเคว้งคว้าง ไร้ความหวังเลื่อนลอยคอยเขาไหม หรือเพียงบอกให้คอยรอยอาลัย ตัดเยื่อใยไมตรีหนีพ้นทาง ใจไม่รักหักใจได้จะไม่ว่า มาร้างลาแรมเลือนเหมือนห่างหาย มองถนนจนจรดขอบฟ้าที่แสนไกล เธอไปใหนหรือหลงทางอย่างเคยเป็น คิดจะทำตามใจไปอย่างว่า ไม่นำพาความรู้สึกคนอื่นเขา บอกตามตรงคงไม่รอความว่างเปล่า ฉันปวดร้ารานใจเพราะใครลวง
20 กรกฎาคม 2551 10:31 น. - comment id 876048
มาให้กำลังใจค่ะ เดินยังไม่สุดทางเลย อาจมีใครรออยู่น๊า อิอิ
20 กรกฎาคม 2551 10:56 น. - comment id 876052
สุดถนนหนทาง มันว่างเปล่า เส้นทางที่สองเราร่วมฟันฝ่า อุปสรรค ขวากหนาม นานา ร่วมต่อสู้ เพื่อพบว่า .. ผิดทางเดิน
21 กรกฎาคม 2551 02:18 น. - comment id 876162
ขอขอบใจไมตรีทีมีให้ ขอขอบใจในน้ำใจไมนึกฝัน เคยเก็บกดรันทดใจไว้เนิ่นนาน จึงด้นดั้นฟันฝ่าหาเพื่อนใจ จึงซมซานมาลานกวีศิลป์ เคยได้ยินคนกล่าวขานนานนักหนา ว่าตรงนี้มีมีอะไรที่ดีกว่า ด้นดั้นมาแรมปีนี่เพิ่งเจอ พอวันแรกแทรกกายนั่งไม่ทันอุ่น ขอขอบคุณในน้ำใจให้ความหวัง ั้ที่ตักเตือนเหมือนจุดไฟให้พลัง อีกทั้งยังได้มวลมิตรจิตรใจงาม ้