หากวันไหน ที่ฉันกลุ้มกลุ้ม ก็มีคนมารุมเร้าเข้าใส่ อยากมีเพื่อน คนรู้จัก จริงอยู่ในใจ ทำไมไม่มีใครเป็นได้สักคน ตกนรกทั้งเป็นอยู่อย่างเดียวดาย เหมือนตายทั้งนอนตาลืมอย่างสับสน เกิดอะไรขึ้นอยู่ในใจตน ทั้งหมดฉันเป็นคนหัวเดียวคนเดียว อย่างคนที่เคยคิดว่ารักฉัน กับความทุกมันเข้ามาคนไม่แลเหลียว อยู่อย่างคนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว ไมมีใครเหลียวสักคนสักที ขออย่างได้ไหม.......... กับความจริงใจที่บางคนมีให้เราสุขี สอนเราอย่างคนที่ไม่เห็นใจใยดี เหมือนถูกผีเล่นกล แข้มาในใจ........... อยากยอู่เงียบๆคนเดียวสักพัก คนรู้จักเราดีหรือจะหาไม่ หากเขารู้จักเราดีคงไม่ทิ้งเราให้เสียใจ ร่ำไห้อยู่คนเดียว น้ำตาเงนอง.......
21 พฤษภาคม 2551 21:26 น. - comment id 852244
... จารีบไปไหน จ๊ะ พิมพ์ผิด ตรึม เลยอ่ะตะเอง อิอิ ... แต่ว่ากลอนมานดูเศร้าจัย งัยม่ายรุอ่ะค่ะ ... อ่านกลอนนี้แล้วเหงาจัง
21 พฤษภาคม 2551 22:12 น. - comment id 852261
จะหลับตา อย่างไรเล่า ใจเฝ้าคอยพะวง สงสัย...... .......พี่รินอ่ะนะ จะเข้าข่าย...นอนหลับตาดีๆ แล้วตายทั้งเป็น...อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
22 พฤษภาคม 2551 12:48 น. - comment id 852433
สิ่งวิเศษ ใช่หรือ คือจริงใจ ใครต่อใคร ถึงได้ ถวิลหา หากขาดไป ต้องขาดใจ สิ้นกายา อยู่ป่าช้า ทั้งเป็น เช่นคนตาย ความจริงใจ มิใช่ ยาวิเศษ แต่คือเหตุ เกิดทุกข์ ใจสลาย ยิ่งค้นหา ยิ่งเจ็บ ทั้งใจกาย เหมือนกับตาย ทั้งเป็น เช่นนี้ไง