ดอก..บัวตอง

กะลาสีเบจ

         ไกลสุดกู่สูงลิ่วทิวบรรพต
เทือกจรดดินแดนแคว้นเขตขาม
เป็นป่าเขาดอยดงพงอาราม
เลื่องลือนามวัฒน-ประเพณี
มองรอบข้างแวดล้อมย้อมด้วยป่า
ไอน้ำตาขาวโพลนโทนวิถี
ท่วงทำนองธรรมชาติวาดดนตรี
เสียงกวีหรีดหริ่งกริ่งลำนำ
ณ  สังคมกรอบกั้นหมั่นจารีต
ตีเส้นขีดเมืองแมนและแดนถ้ำ
เพื่อบัวตองแรกแย้มมิแต้มดำ
สอนฝังจำเอกลักษณ์สำนักดอย
เฝ้าถนอมดอกบัวตองในช่องเขา
ผลิทำเนากลายสีทีละน้อย
เฝ้าพรวนดินในรางกระถางดอย
หวังเจ้าคอยสืบสานตำนานพงศ์
แต่เทคโนฯ กระแสเชี่ยวอันเกรี้ยวกราด
รุมผงาดจมใจให้ลุ่มหลง
ดอกบัวตองถูกปลิดจากถิ่นดง
แล้วตามลงเปิดหูรูม่านตา
จากเครื่องแต่งเรือนร่างพรางทุกส่วน
รูปกระบวนมารยาทไร้เดียงสา
เริ่มสดับรับเล่ห์เทมารยา
ย้อมบัวตองหมดค่า..ราคาคน
เดิมกระโปรงดงเผ่าเท่าตาตุ่ม
เหลือคงคลุมคืบเดียวให้เหลียวสน
สิ่งเคยลับวับแวมแย้มตาชน
สิ้นตัวตน..สิ้นสาว..คาวราคิน
ดอกบัวตองเติบใหญ่ในบึงกาม
ถูกประณามตำหนิและติฉิน
จะงอกงามอวดสีบนธานินทร์
คงเฉพาะฐานถิ่นกลิ่นดอยดง
บัวตองเอ๋ย..กี่ดอกแล้วกี่ดอกเล่า
ที่ลืมเงาหายลับกับฝูงหงส์
อย่าไปเลยเป็นข้าไทให้นายองค์
บัลลังก์ดงยังรอเฝ้า..เจ้ากลับมา
.....กะลาสีเบจ (๒๕ เมษายน ๒๕๕๑)