สายฝน...ในสายใจ...!

พุด

ยังคงนั่งอยู่ตรงนี้ ณ ที่เก่า
กับแววเหงาเข้าใจโลกโศกสับสน
เข้าใจในทุกข์ชีวิตที่ดิ้นรน
ของผู้คนล้วนเกิดแก่แลเจ็บตาย
ยังคงนั่งตรงนี้ทอดตาเศร้า
ใจหอมพราวดอกบัวบุญกุศลสาย
ในอ้อมภักดิ์ยังงดงามดั่งดาวราย
ยังหวังให้หยาดน้ำค้างใจไม่ร้างลา
ยังคงนั่งตรงนี้ ณ ที่เดิม
วันผ่านเพิ่มจารจำความเหว่ว้า
ซึ้งสัจจะคำพบพรากแล้วจากลา
กับทุกข์เสน่หาแห่งวิบากฝากสอนใจ
ยังคงนั่งตรงนี้ ณ ที่เก่า
มองจิตเราอาวรณ์สะท้อนไหว
เพียงทิพย์ธรรมเท่านั้นนำทางไป
สู่เส้นทางไสวกระจ่างจิตนิจนิรันดร์...!
.................................................

แรกราตรี ที่ผ่านมา
พายุพัดกล้า ไกวกรรโชก
ลมแรงพิโรธโบยโบกกิ่งไม้ใหญ่ไหวเอนโอน
ราวจะถอนรากโคน...
วิกฤตพายุฤดูร้อนวนมาสอนบทเรียนใจ
ว่าธรรมชาติยังคงยิ่งใหญ่เหนือใดปาน
เหนือความขัดแย้งทางการเมืองเรื่องวุ่น
ที่กรุ่นด้วยอำนาจการแย่งชิง
สาดโคลน ป้ายสี ใครดี ใครชั่ว
มั่วไปตามเกมกรรมแห่งกิเลส
บ้านเมืองมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีทิพย์เทพสถิต ณ เบื้องบน
ที่ทรงคอยเฝ้าปกบ้านป้องเมือง
 เฝ้าจ้องมองดูด้วยสายพระเนตรแห่งความยุติธรรม
เหนือฟ้าดิน ทุกสรรพสิ่งมิอาจรอดพ้นจากน้ำพระทัย
ที่ใสเย็น รู้สว่างกระจ่างแจ้งแทงตลอด
มวลมนุษย์มากหน้าในหล้าโลก
ต่างชาติ ต่างศาสนา ต่างวัฒนธรรม
ต่างศรัทธา ต่างความเชื่อ
หากมีเพียงสิ่งเดียวที่เรานั้นคงเหมือนกัน
คือ*ความฝันอันยิ่งใหญ่*
ที่จักปรารถนาให้โลกนี้มีความสงบสุขไปชั่วกาล
ใช่เกิดมาเพียง...
พร่าผลาญทรัพยากรธรรมชาติอย่างเมามัน
ทิ้งให้โลกแลผู้อยู่เบื้องหลังพบฝันร้าย
แล้วพรากจากอย่างเห็นแก่ตัว...
นับวันที่จิตมนุษย์ สุดจักยากหยั่งถึง
ซึ่งจักพัฒนาความฉลาดพาโลก
ไปสู่ความพินาศ ฤาสร้างสรร อันยากจะคาดเดา
หากเราทุกคนในฐานะพลเมืองหนึ่ง..ในชาติ 
เรายังมีสิทธิ เสรีภาพ 
ที่จักช่วยกันหยุดวิปโยคโศกเศร้าสะเทือนแด่โลก
ก่อนสายเกิน....
หากเราไม่มัวเพลินหลงวนจนเป็นทาสอารยะธรรม
ทางวัตถุ จนกู่ไม่กลับ จนติดกับพันธนา
พาให้โลกนี้ล่มสลายหายวับไปกับตา...!
...............................................

ด้วยแรงโศกฝันบันดาลใจ
จากข่าว ข้าวแพง
ชาวนาชาวไร่อาจทิ้งนาข้าวปลูกพืชไบโอดีเซล*


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song30.html
ทุ่งรวงทอง 
ทุ่ง เอ๋ย ทุ่งรวงทอง
เห็นข้าวออกรวงน่ามอง
ดุจแสงทองสีแห่งศรัทธา
พี่มาได้ยล นฤมลนวลน้องบ้านนา
ถึงจะสวยตามประสา
ก็โสภาเหนือกว่านางใด
ทุ่ง เอ๋ย ทุ่งรวงทอง
น้ำเปี่ยมอยู่ริมฝั่งคลอง
เช่นพี่รัก น้องเปี่ยมฤทัย
สะพานเชื่อมคลอง เหมือนพี่กับน้องเชื่อมใจ
ถึงอยู่แสนไกลแค่ไหน เชื่อมหัวใจให้สมปอง
พี่ เยือน ถึงถิ่น น้องเอยอย่าหมิ่น
น้ำใจเพื่อนใหม่ จะหมอง
ขออยู่ ขอตายจนวันสุดท้ายกับน้อง
ให้ทุ่ง รวงทองนี้เป็นเจ้าของ เรือน ตาย
ทุ่ง เอ๋ย ทุ่งรวงทอง
แม้นหากขาดพี่ ขาดน้อง
ทุ่งรวงทองก็หมดความหมาย
พี่มาจากกรุง หมายมุ่งมาหาเพื่อนตาย
รับปากรักพี่ได้ไหม
โอ้ขวัญใจ ทุ่งรวงทอง
ทุ่ง เอ๋ย ทุ่งรวงทอง
แม้นหากขาดพี่ขาดน้อง
ทุ่งรวงทองก็หมดความหมาย
พี่มาจากกรุงหมายมุ่งมาหาเพื่อนตาย
รับปากรักพี่ได้ไหม
โอ้ขวัญใจทุ่งรวงทอง...