เธอกับเขา...กับเงาที่ไร้ตน

เธอเกิดเพื่อก่อกู้ความรู้สึก
เธอผนึกช่องว่างความเหว่ว้า
เธอยื้อดึงม่านคืนกาลเวลา
เธอให้หล้าเรืองแสงจากตัวเธอ
เขาเหว่ว้าคว้างอยู่บนผืนโลก
เขาเศร้าโศกช้ำชอกมาเสมอ
เขาพากเพียรเหลียวหามิพบเจอ
เขาและเธอเดินอยู่ต่างเส้นทาง
เส้นทางเรายังขนานอยู่ใช่ไหม
เธอ...หัวใจจึงอยู่ไกลดั่งฟ้าขวาง
เอื้อมมือคว้าหากภาพเงากลับเลือนลาง
ราวเธอหมางเมินข้า...คนดายเดียว
ลมรำเพยพัดแว่วผ่านทิวไม้
กระซิบไห้หวนร่ำมิเฉลียว
ใครเล่าใครทิ้งเธอให้ดายเดียว
เพียงเธอเหลียวมองไหม...ใครอีกคน
หากเป็นเพียงเสียงกระซิบเธอความรัก
เขาไม่เห็นไม่รู้จัก...ไม่เคยสน
เขาครองแล้วความรักจาก...ใครอีกคน
หากเขาหม่นหมองอยู่...ด้วยปิดตา
ลมหายใจถอนสะอื้นกล้ำกลืนคำ
โลกมืดดำด้วยเธอเหม่อเมินบุปผา
คอยไขว่คว้าสีแห่งรุ้งช่างไกลตา
คงได้มา...เธอคือเงาที่ไร้ตน