... เรี่ยวแรง แห่ง วัยหนุ่ม ..... !
ลานเทวา
( ๑ )
เจ้าอาจเปรียวโดยเรี่ยวแรงแห่งวัยหนุ่ม
แลกระชุ่มกระชวยด้วยแรงใฝ่
เจ้าอาจเหลิงทระนงหลงวันวัย
ฉกชิงเชี่ยวเปลี่ยวในเชิงฉกรรจ์
ผิสิ้นกาลสิ้นฝันวันมอดเชื้อ
เรี่ยวแรงใดสิเหลือมาเสกสรรค์
ความหักเหสารเพสารพัน
แปรเปลี่ยนกันมิเว้นว่างบนทางใจ
มันเปล่าดายคล้ายชีวินจะสิ้นค่า
กาลเวลาพิสูจณ์เห็นเป็นไฉน
ก็แค่ผ่านมาเยือนแล้วเลือนไป
หวังสิ่งใดแจ่มชัดในอัตตา
( ๒ )
นัยยะแห่งบริบท
ร่ายปรากฏในแรงแสวงหา
จากหนึ่งผู้ต้อยต่ำธรรมดา
เสกสรรค์หนมรรคาโดยชีวิต
ในครึ่งทางครึ่งคนอันวนย่ำ
ผ่านสูงต่ำร้อนเย็นเห็นถูกผิด
สัมผัสชั่วสัมผัสงามในความคิด
บ้างวิจิตรบ้างโสมมผสมพา
ในบางอย่างบางอยากอันหลากล้น
หรืออาจทนตัวสั่นด้วยตัณหา
ในบางสุขบางสิ่งแอบอิงมา
หรือทอดทิ้งด้วยชีวาปลดปล่อยวาง
จักเอาแก่นเอาเปลือกเลือกกระพี้
เหลียวหันมองวิถีอันเหินห่าง
ทุกสิ่งยังแจ่มเพริดบรรเจิดทาง
รอยทำสร้างบ่งชี้หนที่เดิน
เจ้าอาจเปรียวด้วยเรี่ยวแรงแห่งวัยหนุ่ม
หวังเททุ่มอันใดให้สรรเสริญ
เจ้าอาจหลงวัยวันอันเพลิดเพลิน
แต่งฝันวาดขาดเกินด้วยหัวใจ
( ๓ )
โลกมิอาจบอกกล่าว
บางเรื่องราวเร้นรู้สู่หนไหน
ความรู้สึกลึกเร้นเห็นภายใน
ลึกลึกหยั่งลงไปย่อมคุ้นชิน
โดยเรี่ยวแรงแสวงหา
ไปกับกาลเวลาอันบ้าบิ่น
ฉกรรจ์วัยเจ้าเผ่นโผยดั่งโบยบิน
ไปในทุกแดนดินแห่งความฝัน
ด้วยปรารถนาแห่งใจปอง
ในถ้วนทุกครรลองหรือไหวหวั่น
มิว่าจะสูงสุดหรือสามัญ
มุ่งโดยแรงประจัญผจญพบ
จนสุดเรี่ยวสุดแรงแห่งวัยหนุ่ม
ข้าซุกตัวอยู่ในมุมอันสงบ
บรรยายสรรพสิ่งอันเร้ารบ
ก่อนสิ้นจบความฝันวันเวลา
แลเฝ้ารอว่าวันหนึ่ง
เจ้าคงจะมาถึงสิ่งที่ค้นหา
ทิ้งเบื้องหลังรอยสุขโศกโชคชะตา
บอกเจ้าเหยียบย่ำมันมาหมดสิ้นแล้ว
-------------------
โดยคำ ลานเทวา