แดดอ่อนอ่อนตอนบ่ายหลังกินอิ่ม ตาพักพริ่มกริ่มกริ่มเลื่อนลงต่ำ ลืมไม่ขึ้นฝื่นฝื่นก็ต้องจำ เพราะต้องทำงานต่อไปถึงเย็น ปากมันอ้าหาวกว้างไม่ยอมหยุด อยากจะหมุดหลบหายไม่ให้เห็น หลับซักตื่นฟื้นขึ้นมาไม่ถึงเย็น กลัวได้เซ็นต์ซองขาวพักยาวยาว
ภันเต 1 เม.ย. 2551 13:38 น. - ID 113909 
1737
0
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
