ต่างด้าว
นรศิริ
กี่ยุคแล้วร้อยยุคยังทุกทั่ว
คนจนต้องหดหัวเป็นคนเถื่อน
กี่สูรย์จันทร์ลาลับดับกี่เดือน
ก็ยังเกลื่อนกลาดกรายคล้ายเศษคน
เด็กเกิดในเมืองไทยเป็นต่างด้าว
ด้วยข้นคาวดอยเดนแสนขัดสน
ถ้าบ้านเมืองทรราชกราดเวียนวน
ไฉนปัญญาชนทนดูดาย
ถึงอำนาจบาตรใหญ่หากใฝ่ต่ำ
ก็ส่ำสัตว์สาสิงห์ทุกสิ่งสาย
เป็นเพียงคนหนักโลกรอวันตาย
เป็นคนทำลายเถื่อนเพื่อนมนุษย์
กฎหมายกฎกดกรอบกฎลอบกัด
หาทางลัดช่องว่างทางกินสุด
แสงแห่งความเป็นธรรมไม่นำรุด
แสงแห่งคอรัปชั่นผุดทั่วแผ่นดิน
ใยประทีปแห่งปัญญาไม่มาส่อง
ไม่เหลือแล้วทุ่งทองเพียงก้อนหิน
น้ำตาท่วมหน้าโหยค่อยโรยริน
ดั่งจะสิ้นขาดใจไร้พึ่งพา
กี่คราแล้วแสงทองเพียงมองผ่าน
ยิ่งประจานผู้ยิ่งใหญ่ไร้ศักดิ์ศา
นี่แหละคือยิ่งใหญ่ไร้ปัญญา
เพียงควายสนตะพายพาหมาสินบน