การลืมใคร....ต้องอาศัยกาลเวลา

วรรธนภิโยกุล

ยามเมื่อเราเจอพายุร้าย
ที่เข้ามาทำลายให้ใจเสีย
ขอเพียงแต่กายใจอย่าอ่อนเพลีย
เรื่องแค่เนี๊ยเดี๊ยวมันก็ผ่านไป
ฟ้าหลังฝนมันต้องมีอยู่แน่ๆ
เพียงแต่ใจอย่าอ่อนแออย่าท้อแท้ก็สู้ได้
คิดเสียว่ามันเป็นเพียงมรสุมที่เลวร้าย
สู้ๆสู้ตายอย่าถอดใจ
เพียงแค่เราเปิดตามองทุกสิ่ง
เราจะพบความจริงที่ตรงหน้า
อย่าไปมัวหมองทนทุกกับเรื่องเก่าที่ผ่าน
ไม่นานไม่ช้าเดี๋ยวมันก็คงผ่านไป
ในบางครั้งที่สุดแย่
ก็มีแม่นี่แหละคอยปลอบเศร้า
คลายทุกข์ในใจให้หายเหงา
กับเรื่องสุขทุกข์เรื่องเศร้าที่เราเจอ
อะไรๆก็คงต้องมีทางออก
แม่เราเฝ้าบอกอยู่แบบนี้
ขอบคุณฟ้าที่ส่งรักมีค่าที่สุดในปฐพี
รักแท้ของแม่นี้ยาหแท้หาใครแทน
แม้แต่คนที่เคยรักพร่ำว่ารักเรา
แต่กลับสวมเขาให้เราได้
พักเรื่องรักแล้วหันมาดูแลแคร์หัวใจ
เริ่มต้นชีวิตใหม่กับอะไรๆที่ดีกว่าเดิม
ต่อจากวินาทีที่ตรงนี้
จะไม่มีคราบน้ำตาให้กับเขา
จะรักแต่ตัวเองรักตัวเรา
เพื่อทำใจให้ลืมเขาในสักวัน
อาจต้องใช้เวลาที่นานกว่านี้
จิตใจฉันมันคงดีขึ้นมาบ้าง
กับหัวใจช้ำๆที่บอบบาง
คงจะไม่อ้างว้างตลอดไป
ยังไม่อยากเปิดใจรับใครอื่น
กลัวต้องนอนสะอื้นเหมือนคืนเก่า
รอเวลารักษาใจให้ทุเลา
คงต้องอยู่อย่างเหงาๆสักพักนึง
พยายามทำใจยอมรับโลก
ไม่ทุกโศกกับทุกสิ่งที่วิ่งหา
ทำใจให้เป็นกลางจิงใจไม่ไก่กา
เอาน่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ลืมเธอ
ถ้าฉันสามารถแปลงร่างได้ดังใจคิด
จะเปลี่ยนชีวิตเป็นโดเรมอน
ไม่ทุกข์ใจไม่เดือดร้อน
เป็นโดเรมอนแสนสบายใจ
แถมยังมีกระเป๋าใส่ของวิเศษ
เหมือนแม่มดที่มีเวทย์มนต์ขลัง
มีเครื่องเติมแรงใจให้พลัง
มีของวิเศษให้ความหวังใจโทรมๆ