ประวัติเจ้าของกลอนจ้า!

วรรธนภิโยกุล

ในช่วงเวลาที่เคยได้ใช้ชีวิต
เคยทำถูกทำผิดคิดชั่วบ้าง
แต่ไม่เคยคิดร้ายมุ่งทำลายที่ปลายทาง
มีแต่คิดปล่อยวางอโหสิกรรม
แล้วทำไมพระเจ้าถึงใจดำนัก
ไม่ส่งใครมาให้รักให้หลงฉัน
มีแต่คนคอยกลั่นแกล้งทุกวี่วัน
เดี๋ยวฟ้องนี่เดี๋ยวแหลนั่นฉันเซ็งเลย
หรือเป็นเพราะโชคชะตาฟ้าลิขิต
เขียนเส้นทางเดินให้กับชีวิตฉัน
ให้ต้องประสพพบเจอเรื่องร้ายๆทุกวี่วัน
เอาเถอะช่างมันถือว่าใช้หนี้กรรมที่ทำมา
อยากจะขอความเห็นใจจากใครบ้าง
ช่วยมาแง้มหน้าต่างหัวใจไม่ให้สับสน
ช่วยมาคอยแบ่งปันสุขและทุกข์คน
ขอแค่ใครสักคนที่จริงใจ
ตัวฉันเองไม่เคยจะคิดท้อ
กับอุปสรรคที่ยืนรออยู่ข้างหน้า
แต่ไม่รู้ว่าทำไมต้องมีน้ำตา
ในเมื่อเจอปัญหามานับร้อยพัน
เรื่องของความอิจฉาริษยา
การสร้างภาพมารยาสาไถ
การเป็นนักแสดงตลบตแลงกันไป
ไม่เห็นมันจะดีตรงไหนชั้นไม่อยากทำ
จะให้ใส่หน้ากากเป็นแม่พระ
รับรองว่าฉันน่ะเป็นไม่ได้
เพราะฉันไม่เหมาะกับบทบาทแม่พระใจงามสุดใจ
นางมารร้ายคงเหมาะกว่าถ้าชั้นเป็น
ทุกๆเรื่องราวที่แต่งมาเป็นกลอนนี้
มันช่วยให้ชั้นมีความสุขขึ้นเยอะ
ดีกว่านั่งฟังคำพูดเสแสร้งแกล้งเลอะเทอะ
ของพวกจิตใจเขลอะเหม็นเน่าเอาไม่ลง
ก็ไม่ได้ว่าตัวเองดีกว่าใคร
แต่ยังไงความจริงใจชั้นยิ่งใหญ่กว่าเสมอ
ถึงแม้คำพูดจะบ้านๆไม่หวานเหมือนพวกเธอๆ
ชั้นก็ยังไม่เคยเผลอตอแหลใคร
เอาเป็นว่าเขียนกลอนมาก็นานและ
เดี๋ยวคุณนายแมะจะบ่นหา
งั้นเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาแต่งกลอนใหม่ๆอีกสักครา
แต่วันนี้ขอตัวลาแม่มาตาม(ไปแว้วๆๆๆ)