- หู/เขา -

บนข.

เสียงลือเสียงเล่าอ้างระหว่างเขา	
        ระหว่างเรามีเรื่องราวมากล่าวขาน
        เขากะหูคู่กันมาเนิ่นนาน		
        ระยะกาลก่อนหลังมานั่งตรอง
        ใครเกิดก่อนเขากับหูดูดูแล้ว
        คงไม่แคล้วความจริงสิ่งทั้งสอง
        หูเกิดก่อนมาก่อนให้ย้อนมอง
        เขาทั้งสองเกิดหลังโปรดชั่งดู
	
        แต่บางครั้งนึกหนอก็น่าขำ		
        เขากลับทำลิ้นลมมาข่มหู
        เขาสวมเขาให้ใครให้พรั่งพรู		
        ทำอดสูสวมกัณณ์ตะบันไป
  	
        ฟังเขาว่าอย่าเพิ่งบ้าไปตามเขา		
        หากหูเบาเชื่อเขาที่ขานไข
        อาจเสียทีให้เขาจะเศร้าใจ		
        เขาหลอกให้เจ็บช้ำระกำนาน
	
        หูมีรูไว้รับสรรพเสียง			
        ที่เขาเพียงเพียรพร่ำรำพันหวาน
        หรือสรรเสริญนินทาด่าประจาน	
        ก่อรำคาญคันหูอดสูจริง
	
        โบราณท่านจึงบอกเพื่อกรอกหู	
        ให้เรียนรู้กันไว้ทั้งชายหญิง
        ทุกสำเนียงผ่านโสตโปรดประวิง	
        หูจงนิ่งฟังหูให้รู้ความ
	
        ให้ฟังหูไว้หูรู้ให้แน่
        ว่าจริงแท้แค่ไหนไม่ผลีผลาม
        คำเขากล่าวกรอกหูอย่าวู่วาม	
        หูจงตามครวญใคร่ใช้ปัญญา
	
        เห็นกันอยู่มากมายทั้งชายหญิง
        หูไม่นิ่งเชื่อเขาเอาละหวา
        โลกจึงถูกสวมเขาเศร้าโศกา	
        เสียน้ำตาเห็นอยู่เพราะหูเบา
	
        ใครจะเกิดก่อนใครไม่สำคัญ
        โลกจัดสรรสิ่งคู่หูกับเขา
        เขาจะว่าอย่างไรใส่หูเรา		
        ไม่เชื่อเขาง่ายง่ายสบาย...พลัน...