มีคุณยายคนหนึ่งอายุแปดสิบกว่า ลูกชายบอกว่าจะพาเข้ากรุงวันนี้ ไม่ได้ติดต่อลูกคนเล็กมาหลายปี ยายจึงรู้สึกดีเก็บข้าวของรอ พอรถแล่นมาถึงป้ายรถเมล์ ลูกชายรีบเสเดี๋ยวผมมีธุระต่อ แม่นั่งรอตรงนี้แป๊บเดี๋ยวผมจะถ่อ ไปทำธุระที่ก่อแล้วจะกลับมา ยายนั่งรอจนพระอาทิตย์ตกดิน ถูกยุงไรลิ้นรุมไต่ตอมแข้งขา เหลียวมองทางใดไร้วี่แววลูกยา ที่ว่าจะกลับมารับแม่กลับไป อากาศเย็นเยือกจวนพลบค่ำ ผู้คนเดินย่ำพากันขวักไขว่ แต่ละคนรู้ปลายทางอยู่ที่ใด ยายนั่งถอนใจอยู่กับความวังเวง นี่คือบทเรียนหนึ่งของชีวิตยาย ที่ชีวิตขาดหายเพราะถูกข่มเหง จิตใจต้องบอบช้ำเพราะลูกตัวเอง ทอดทิ้งอย่างไม่เกรงความผิดใดๆ แม่ไม่เคยเรียกร้องสิ่งต่างๆ ขอแค่เวลาว่างลูกไม่ผลักไส ความสุขครั้งสุดท้ายของลมหายใจ คือการได้อยู่ใกล้ๆลูกหลานตัวเอง
27 กุมภาพันธ์ 2545 13:51 น. - comment id 37560
-ขนาดยายอยากไปห้องน้ำยังไม่กล้าไปเพราะกลัวลูกชายมาแล้วจะไม่เจอ (ต่อNoteข้างบนค่ะ)...//บทกลอนบทนี้แต่งไม่เคยจบเลยค่ะทั้งที่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นนานแล้วแต่วันนี้ก็แต่งจบจนได้เลยอยากให้เพื่อนๆทุกคนได้อ่านกันค่ะ...
27 กุมภาพันธ์ 2545 15:30 น. - comment id 37569
.. ..
27 กุมภาพันธ์ 2545 16:53 น. - comment id 37588
แย่จัง
27 กุมภาพันธ์ 2545 17:54 น. - comment id 37594
สงสารคุณยายจังครับ
27 กุมภาพันธ์ 2545 20:10 น. - comment id 37643
สะเทือนใจจัง สงสารคุณยายมาก ๆ เลย...อ่านแล้วทำให้รู้สึกรักพ่อแม่มากขึ้นอีกค่ะ
28 กุมภาพันธ์ 2545 06:57 น. - comment id 37740
สักวันหนึ่งที่เราถูกทอดทิ้ง เราจะรู้รสของความโหดร้ายนั้น...
28 กุมภาพันธ์ 2545 11:28 น. - comment id 37767
เลว...ที่...สุด...
28 กุมภาพันธ์ 2545 12:21 น. - comment id 37774
"เจ็บปวดครับ"
28 กุมภาพันธ์ 2545 14:05 น. - comment id 37793
ไม่รู้ว่า....จะเกิด...กับเราเมื่อไหร่
28 กุมภาพันธ์ 2545 15:03 น. - comment id 37800
สังคมไทยเปลี่ยนแปลง ผู้คนจึงแห้งแล้งคุณธรรม ถูกวัตถุนิยมครอบงำ จึงถลำลงไปในความเลว
28 กุมภาพันธ์ 2545 23:14 น. - comment id 37858
สงสารคุณยายจัง
3 มีนาคม 2545 13:33 น. - comment id 38371
พูดอะไรไม่ออกเลย หลังจากได้อ่านเรื่องนี้
8 มีนาคม 2545 13:20 น. - comment id 39287
ขอบคุณมากเลยค่ะที่เข้ามาอ่านกลอนบทนี้นะคะ(^_^) เพราะเป็นอีกมุมหนึ่งของสังคมที่อยากจะถ่ายทอดออกมาผ่านบทกลอนอ่ะค่ะ