หน้าส่วนตัว
เมิลหมู่ไม้ที่ยอดปลายแตกใบอ่อน
ปลายสวยงอนมองงามละอ่อนไหว
คราลมพัดก็ลู่ลมอยู่เรื่อยไป
มีตะวันทอระบายให้เขียวนวล
ปลายกิ่งก้านใบใหญ่กลับร่วงหล่น
ปลิดจากต้นลงสู่พื้นคราลมหวน
หอบชีวิต หอบคุณค่าพาคร่ำครวญ
ค่อยปลิดปลิวปานจวนจะขาดใจ
เคยเริ่มแตกใบอ่อนคราหนึ่งแล้ว
เคยเป็นแก้วอยู่ปลายยอดสว่างไสว
เคยโดดเด่นมีคุณค่ากว่าทุกใบ
เคยเขียวนวลครามองไปกระจ่างตา
มาบัดนี้ปลิวว่อนร่อนลมหนาว
นึกเมื่อเยาว์ยังคิดถึงคะนึงหา
จนบัดนี้มาร่วงโรยด้วยเวลา
นับวันค่าค่อยลดค่อยหมดไป
ทำได้คือป้องวัชพืชมิให้กล้า
ปกคลุมดินให้ชื่นตาและสดใส
เป็นอาหารให้ใบอ่อนอยู่สืบไป
ปกป้องให้ต้นไม้ใหญ่อยู่นานวัน
แม้จะแก่โรยแรงเท่าใดหนอ
ใจนั้นขอแกร่งกล้าไม่อาสัญ
หล่นลงใต้ชายคาไม้ก็คือกัน
ยังสร้างสรรค์ประโยชน์กว่ามลายไป.
ธ.ปฏิยุทธ์ 25 ก.พ. 2551 22:45 น. - ID 112974 
1010
0
0
26 กุมภาพันธ์ 2551 07:49 น. - comment id 826917
สิ่งที่คงอยู่คือ ความดีเท่านั้นเนาะ ใบไม้ ก็เหมือนกับชีวิตของคนเราดีๆนี่เอง
26 กุมภาพันธ์ 2551 14:24 น. - comment id 827045
ใบไม้ร่วงลงเป็นปุ๋ย ชีวิตเราลับไปเหลืออะไร
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
