ในตัวตน

ธ.ปฏิยุทธ์

กาพย์ยานี 11   
   เอวองค์ละอ่อนบาง           และเรือนร่างอันงดงาม
เปลี่ยนแปลงระโรยตาม       ณ กาละเวลาเลย
   แรกเริ่มระรูปสวย             ตะละชายสิชมเชย
หน้าตานวลผ่องเผย              แจ่มใสคราเวลาชม
   ผิวพรรณก็ผุดผ่อง             ประดุจทองกรองผสม
รูปงามสง่าชม                       น้ำอบปรุงก็หอมครัน
    ล่วงลับด้วยกาลพา            คือเวลามาผ่านผัน
รูปสวยที่ชมกัน                    ก็กลับหายและเจือจาง
   สายตาเคยชัดดี                 มาบัดนี้ก็เลือนลาง
รูปทรงและเรือนร่าง             ก็มิตึงอย่างเคยเป็น
   ใครเล่าจักชมชอบ             หากความสวยมิมองเห็น
คราแก่ฤาเลือดกระเด็น        จบที่โลงนั้นคือกัน
    กายเนื้อผุพังเน่า               กายทิพย์เราสิสำคัญ
นิสัยสันดานนั้น                     ก็ย่อมติดย่อมตามตัว
     หากมองต้องมองทิพย์        หยิบข้อดีมองให้ทั่ว
ใช่สวยสำรวยตัว                   แต่ก็เขลาเบาปัญญา
    เพราะเมื่อร่างลำพังทิ้ง        ความดีไม่โพทนา
เหลือเพียงคำนินทา               สวยอย่างเดียวไร้ความดี
    คนดีสรรเสริญก้อง            มิต้องมองสำรวยมี
เพียงเกียรติและศักดิ์ศรี       ก็กล่าวก้องนิรันดร์กาล