ฟ้าคะนองมาปองรัก

ป้าแช่ม

.      ลมกรรโชกโกรกซัดพัดทวี
ท้องนทีตีคลื่นตื่นผวา
เมฆาคลุ้มคลุมมิดปิดนภา
โอ้นาวาวกวนบนทะเล
      คลื่นระลอกกลอกเกรี้ยวดังเฉียวฉุน
ปะทะหนุนดุนดันเรือหันเห
พิรุณหลั่งพลั่งมาดังฟ้าเท
เรือตังเกเรรวนจวนจะจม
       อัสนีบาตฟาดเปรี้ยงประกายแลบ
แสงปราดแปลบแวบหวั่นขวัญถล่ม
สะท้านอกงกงันผงันผงม
เจียนจะล้มลงทรุดหยุดหทัย
       โอ้ว่าเรือเหลือกำลังจะพังแยก
เพียงจะแตกแหลกลงมิสงสัย
ทั้งคลอนโคลงโยงเยดังเปลไกว
ดูรำไรใกล้ทลายกระจายพัง
        มันมืดมัวทุกทั่วสาระทิศ
เพ่งพินิจจิตสลดว่าหมดหวัง
พระพายพัดซัดมาดาประดัง
ทะเลคลั่งคลุ้มฝนอนธกาล
       จำอดกลั้นหวั่นไหวตั้งใจจรด
เพื่อท่องบทศักดิ์สิทธิ์อธิษฐาน
ขอปวงเทพเทวาฟ้าบันดาล
ให้พ้นผ่านพบสว่างหนทางไป
       เพียงฉับพลันหันเห็นเป็นแสงทอง
ดูเรืองรองผ่องผุดพิสุทธิ์ใส
จำรัสฉายสายสว่างส่องทางไกล
เป็นแนวให้เห็นหมายว่าปลายทาง
        เพียงแนวเดียวเด่นชัดประภัสสร
เป็นทางจรแจ่มแจ้งแสงสว่าง
มนัสชื่นคืนคลายจากวายวาง
ที่อ้างว้างหวั่นไหวก็คลายเลือน
        ยังอบอุ่นหนุนเนืองประเทืองขวัญ
ความตื้นตันนั้นจะให้อะไรเหมือน
เศร้าสลดหดหายด้วยกลายเกลือน
เพราะแสงเยือนยื่นหวังพลังใจ
         ความสับสนอลม่านที่พานพบ
ก็เลือนลบกลบเร้นเห็นทางใหม่
ช่างสุกสกาวพราวผ่องส่องอำไพ
สว่างไสวให้เห็นเส้นทางจร
       พายุคลั่งฟ้าคะนองเสียงก้องกึก
ดังอึกทึกถล่มทลายก็คลายถอน
ลำนาวาพาสบายหายโคลงคลอน
เกลียวคลื่นผ่อนพักสงัดในบัดดล
       นภากาศสาดพิรุณอยู่หนุนเนือง
ก็หยุดเนื่องน้อยลดหมดเม็ดฝน
ความเหน็บหนาวร้าวรวดปวดสกนธ์
ก็ผ่อนปรนปลดเปลื้องระเคืองคาย
      เมฆาครึ้มคลุมทั่วมัวทุกทิศ
หายมืดมิดมองเห็นยากเข็ญสลาย
ที่วกวนสับสนกระวนกระวาย
ก็ให้หายเห็นหวังฝั่งนที
     พระพายหอบโหมฮือกระพือพัด
กลับสงัดสงบวายดังหายหนี
เรือชะลอรอราในวารี
พร้อมจะที่ท่องฝ่าชลาลัย
         ด้วยแสงทองทอดทอลออแวว
ช่างเพริดแพร้วพราววามอร่ามไข
ด้วยแสงเนียนนำสว่างกระจ่างใจ
ความหวั่นไหวใดอื่นก็เลือนจาง
       แสงจำรัสรัศมีใดมีเหมือน
ดังกับเยือนอยู่ใกล้ไม่มีห่าง
เพียงดังเด็ดดวงหทัยออกไปวาง
สุดจะอ้างอย่างไหนให้เพียงพอ
      ว่ารักมั่นฝันถวิลสุดจินจิต
กำเริบฤทธิ์อยู่ด้วยรักสุดหักหนอ
ได้ยินแว่วมานั้นตื้นตันคอ
น้ำตาคลอออเอ่อจนเผลอตัว