หลง

                    แมวฉันชื่อหลง
          มันคงโหยหิว
          จึงวิ่งตัวปลิว
          มาที่ถาดข้าว
                
                   มันคงหิวมาก
          จึงลากเสียงยาว
          เหมียวหง่าวเหมียวหง่าว
          อิดออดอ้อนฉัน
                    วิ่งสุดชีวิต
          ดุจติดใบพัด
          ไปหยิบวิสกัส
          มาเทให้มัน
 
                     เผ้ามองมันกิน
          หมดสิ้นจานนั้น
          อิ่มหมีพลีมัน
          ฉันหมดความหมาย

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

-ดิสยเมธา- 14 ก.พ. 2551 22:34 น. - ID 112687

1442

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/112687 ที่มา: เจ้าแมวที่ชื่อว่า 'หลง' และธรรมดาของมนุษย์ , -ดิสยเมธา-

comments powered by Disqus

อัลมิตรา

15 กุมภาพันธ์ 2551 07:35 น. - comment id 824078

ปกติแมวก็มีนิสัยอย่างนั้นนะ
ตอนที่มันไม่สนใจเรา เรียกไปก็งั้น ๆ มันไม่แล
ตอนมันหิวสิ มันจะมาคลอมาอ้อน แต่พอมันอิ่ม ก็เหมือนเดิมอีกล่ะ

ปราณรวี

17 กุมภาพันธ์ 2551 18:10 น. - comment id 824600

เฮ้...คนเดิม

ซำบายดีบ่?...หายเงียบไปเลย
น้านนโผล่มา (จนเพื่อนลืมกันไปแล้ว)   

เอ..ไม่เฟมือนแมวที่เคยเลี้ยง ทุกตัว
ติด ป มากเลยค่ะ พอเข้าบ้านปุ๊บมันจะ
ตามติดเลย ไปไหนก็วิ่งตามตลอด

ก่อนไปเมกาเลี้ยงไว้ที่ทำงานตัวนึง
มีแม่บ้านคอยเอาอาหารให้  เช้าๆ นี่
มานั่งรอหน้าห้องทำงานเลยนะ  พอซัก
เกาโมงเราไม่เข้าไปนั่นแระ เขาถึงไป
ไหนๆ ... 

ปีแรกที่กลับไปที่ทำงานคิดว่าเขาจะจำเรา
ไม่ได้แล้ว ที่ไหนได้เดินตามไม่ห่างเลย
(แสดงว่ายังไม่อัลไซเมอร์)  พอปีถัดมา
เขาก็ยังจำเราได้ (ปลื้มๆๆ)  พออีกปี เรา
เกือบกลับเมืองไทยแล้ว แม่บ้านว่าเขา
จากไปแล้วด้วยโรคชรา...เศร้า      

รักแมวน่ะ โม้มาซะเยอะเลย     

สบายดีเนอะ