***ฝากใจไปเชียงคาน*** เวอร์ชั่นภาษาถิ่นอีสาณ

victoriasecret

อ้ายเป็นบ่าวซาวบ้านไผ่ไทขอนแก่น
เมืองหมอแคนแดนดินถิ่นอีสาน
เฝ่าหลงฮักมักผู้สาวซาวเซียงคาน
เพิ่นเฮ็ดงานเป็นครูอยู่เมืองเลย
ขะยอนว่าบ่กล้าปากเอ่ยฝากฮัก
โดยตระหนักเป็นพ่อฮ้างจึงวายเสย
เทิงย่านน้องบ่ฮับคำทำเสยเมย
จึงบ่เคยเอ่ยคำฮักไปจั๊กคราว
อ้ายฮั่นหยู่โตผู่เดียวเปลี่ยวคิงหลาย
มื้อนี่อ้ายหมายเปิดใจให้ครูสาว
ให้เพิ่นฮู้เพิ่นเห็นเป็นเรื่องราว
ว่าอ้ายฮักมักเจ้าผู้สาวครู
ขั่นน้องหนี่ก่ามีใจให้นำอ้าย
บ่คลางแคลงแหนงหน่ายซายฮ้างคู่
น้องจงเปิดหัวใจให้ได้ฮู้
สิฟ้าวสู่ขอเจ้าสาวเซียงคาน
อ้ายสิเมือเมืองไทยในเดือนหน้า
ฮอดมื่อวาเลนไทน์คงได่หมาน
ขั่นแม่นอ้ายได่ฮับฮักจากนงคราญ
มื้อฮอดบ้านเมือถิ่นฟ่าวกินดอง...
*********************************************************************
อ้าย = พี่    แม่น = ใช่     ซาว = ชาว    ไท = คนพื้นที่     เฝ่า = เฝ้า
ซาว = ชาว    เพิ้น  = คุณ, เธอ       เฮ็ดงาน = ทำงาน      
ขะยอนว่า = ก็เพราะว่า    บ่กล้าปาก = ไม่กล้าพูด    พ่อฮ้าง = พ่อม่าย      
เสย =  เฉย      ย่าน =  กลัว   ฮั่น = นั้น      โต = ตัว        ขั่น = ถ้า
เปลี่ยวคิง = เปลี่ยวกาย         ก่า  =  ก็    ให้นำ = ให้กับ      ฮ่าง = ไร้     
ฟ้าว = รีบ      เมือ  = กลับ     ฮอด = ถึง   หมาน = โชคดี
กินดอง = แต่งงาน