......อีกแล้ว...เป็นฝัน...ฉันละเบื่อ เหลือเชื่อ ชะโงก มาโบกให้ จะมาเย้ย มาหยัน กันทำไม หรือคิดถึง...กระไร...จึงสงกา ? มิเคยคิด อาจหาญ ผลาญแสลง มิแสดง สนใจ จนออกหน้า แต่เมื่อเธอ เผลอไพล่ ทิ้งใจมา จะมิรับ...จักเสียท่า...ว่าไงดี ? เอาเป็นว่า รับท้า...แม้นในฝัน เธอจะเย้ย จะหยัน ฉันอึงมึ่ แต่ขอบคุณ ซึ้งใน น้ำใจนี้ อุตส่าห์พลี สละเวลา...โผล่หน้ามอง ที่เคยหลง เคยใหล ในกาลนั้น อาจเพราะ บทประพันธ์ มันกึกก้อง หากทวงถาม ตามลาก มิอยากดอง เกรงถูกถอง ถูกถาง ทิ้งกลางเมือง ก็ช่างเหอะ ช่างมัน แค่ฝันหน่อย แต่อย่าบ่อย ฝันนั้น มันลือเลื่อง เดี๋ยวจะกลาย เป็นจริง สิ่งเมลือง โปรดอย่าเคือง..ที่ฉัน ..ฝันถึงเธอ เหอ เหอ เหอ มาแวะหน้ากลอนแก้เครียสสส สักหน่อย สวัสดีค่ะ
26 มกราคม 2551 07:26 น. - comment id 815553
สวัสดีครับพี่tiki.....สบายดีเหมือนเดิมนะครับ ลีลาเขียนกลอนสนุกสนานดีนะครับ
26 มกราคม 2551 08:54 น. - comment id 815601
ยินดีและเต็มใจให้ฝันถึงค่ะ
26 มกราคม 2551 09:04 น. - comment id 815607
ถ้าหากว่าทุกๆอณูที่ ดวงตางามซึ้งได้มองเห็น สัมผัสกับทุกสิ่ง สายลม ต้นไม้ ภูเขา สายธาร ลมหนาว แสงสีทองผ่องละออ ลอยพ้นขอบฟ้า ทะเลแสนงาม ท้องฟ้าสดใส ค่ำคืนแห่งราตรีประดับดาวเดือน กลิ่นหอมหวานอ่อนโยน จากพรรณไม้ไทย และทุกๆสิ่งที่พรรณนาไม่สุดสิ้น รวมทั้งอณูแห่งจิตของดวงใจ ในนั้น จะมีใครสักคนที่อยู่เคียงข้าง คอยมอง คอยดูแล คอยห่วงใย ด้วยรักแสนรักนิรันดร์ หลับตาลงสิครับคนดี ฟังเสียงหัวใจของเรา แล้วคุณจะพบผม... ................... เดียวดายปลายโลกร้าง! พุดพัดชา ฉันนั่งรอเธอเดียวดายที่ปลายโลก หลบมุมโศกเหลือมุมใจเพียงในฝัน รักและรอ รอและรัก ชั่วกับป์กัลป์ หลับตาฝันฉันมีเธอในอ้อมใจ... ที่ปลายโลกไยโศกเหมือนร้างไร้ มันคล้ายคล้ายตะวันลาราตรีไหน มีเพียงฝันวันแสนงามไว้ปลอบใจ คำหวานใดก็ลมลมตรมน้ำตา... ฉันเดียวดายคล้ายโลกนี้เล่นตลก และเหมือนนกปีกหักใจอ่อนล้า อยากคืนหลังจูบผืนทรายใกล้ธารา และซบหน้าหมายมาดสวาทไกล... ตะวันตกดินถวิลรอที่บ้านเก่า รอคนเหงาซับน้ำตาอย่าร้องไห้ อีกไม่นานได้คืนร่างหลับสบาย ให้เม็ดทรายคลื่นทะลเห่กล่อมขวัญนิรันดร! ...................
26 มกราคม 2551 21:40 น. - comment id 815734
แวะมาอ่านค่ะ..คิดถึงจังค่ะ...
27 มกราคม 2551 23:20 น. - comment id 816048
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมกระทู้ค่ะ